[Recenzja] Radiohead - "Amnesiac" (2001)

Autor: Opublikowano:


Nagrany w trakcie tej samej sesji, co "Kid A", "Amnesiac" jest nieco bardziej przystępnym albumem. Tym razem nie zabrakło kawałków z komercyjnym potencjałem, czego najlepszym przykładem singlowe (bo z tego albumu dało się wybrać single) "Pyramid Song", "Knives Out" i "I Might Be Wrong". Dwa pierwsze to powrót do bardziej konwencjonalnego grania i smęcenia, z jakiego grupa była znana przed wydaniem "Kid A". Takich utworów jest tu zresztą więcej ("You and Whose Army?", "Morning Bell/Amnesiac"). Ale już "I Might Be Wrong" świetnie łączy nośną melodię z nowoczesną, elektroniczną aranżacją i ciekawym rytmem. Takich nagrań też jest tu więcej. Przede wszystkim wspaniały otwieracz "Packt Like Sardines in a Crushd Tin Box" z industrialną warstwą rytmiczną, fajnym brzmieniem elektroniki i zaskakująco dobrym, niższym śpiewem Thoma Yorke'a. Intrygująco wypada zanurzony w smyczkowych i elektronicznych brzmieniach "Dollars and Cents". Nie mniej ciekawa okazuje się gitarowa miniaturka "Hunting Bears". "Pulk/Pull Revolving Doors" i "Like Spinning Plates" mają z kolei bardziej eksperymentalny charakter - pełne dziwnych, elektronicznych dźwięków i efektów, są całkowitym odejściem zespołu od jego rockowych korzeni. Bardzo przyjemnym finałem jest natomiast jazzujący "Life in a Glasshouse".

Choć muzycy zaprzeczają, że "Amnesiac" jest zbiorem odrzutów po sesji "Kid A", zawartość tego albumu sugeruje coś zupełnie innego. Kawałki w rodzaju "Pyramid Song" i "You and Whose Army?" całkiem zepsułyby poprzedni album, który stanowi bardzo spójną i przemyślaną całość, odchodzącą od wcześniejszych dokonań tak daleko, jak tylko było to możliwe. Na "Amnesiac" nie ma ani spójności, ani żadnej myśli przewodniej - zespół po prostu wrzucił tu to, co zostało mu po poprzednim albumie, w tym sporo naprawdę dobrych rzeczy, ale też trochę słabszych, utrzymanych w mniej ciekawej stylistyce wcześniejszych albumów. Gdyby "Kid A" i "Amnesiac" ukazały się w odwrotnej kolejności, wówczas ten drugi można by traktować jako ciekawy album przejściowy. Ale ponieważ ukazał się później, stanowi wyraźny krok wstecz w rozwoju zespołu.

Ocena: 7/10


Radiohead - "Amnesiac" (2001)

1. Packt Like Sardines in a Crushd Tin Box; 2. Pyramid Song; 3. Pulk/Pull Revolving Doors; 4. You and Whose Army?; 5. I Might Be Wrong; 6. Knives Out; 7. Morning Bell/Amnesiac; 8. Dollars and Cents; 9. Hunting Bears; 10. Like Spinning Plates; 11. Life in a Glasshouse

 Skład: Thom Yorke - wokal, gitara, pianino; Jonny Greenwood - gitara, instr. klawiszowe; Ed O'Brien - gitara, dodatkowy wokal; Colin Greenwood - gitara basowa; Phil Selway - perkusja
Gościnnie: Orchestra of St John's - instr. smyczkowe (2,8); Humphrey Lyttelton - trąbka (11); Jimmy Hastings - klarnet (11); Pete Strange - puzon (11); Paul Bridge - kontrabas (11); Adrian Macintosh - perkusja (11)
Producent: Nigel Godrich i Radiohead

Etykiety:

Komentarze

  1. Krzysztof Nowak17 lutego 2021 00:08

    Co się stało, że oceny Radiohead tak poszybowały w górę ? Zwłaszcza ten.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Paweł Pałasz17 lutego 2021 12:51

      Wróciłem po przerwie do "Kid A" i "Amnesiac", zrobiły na mnie jeszcze większe wrażenie. Powyższa recenzja jest oczywiście do poprawki na bardziej pozytywną.

      Usuń
  2. Dobromir24 lipca 2021 23:26

    Swoją drogą, bisajdy z tego okresu są całkiem smaczne - nie odstające zbytnio od klimatu płyty i wszystkie będące takimi elektronicznymi eksperymentami, jak na płycie - mogłyby zastąpić te smętniejsze momenty typu "You and Whose Army?" (swoją drogą świetny tytuł) i dać spójny krążek z klaustrofobiczną elektroniką. To pokazuje, że chyba faktycznie taki był zamysł zespołu na tą płytę, jakoś "godzący" ze sobą dwa światy ich muzyki, a nie że po prostu wrzucili co im zostało. Zresztą dwie kolejne płyty są bardzo podobne pod tym względem (no i w przypadku In Rainbows mamy to CD2, które również dostarcza wyłącznie tego elektronicznego wcielenia Radiohead).

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Komentarze niezwiązane z tematem posta nie będą publikowane. Jeśli jesteś tu nowy, przed zostawieniem komentarza najlepiej zapoznaj się ze stroną FAQ oraz skalą ocen.

Popularne w ostatnim tygodniu:

[Recenzja] Death - "Human" (1991)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Cykl "Ciężkie poniedziałki" S02E05 Od tego albumu zaczyna się ten właściwy Death. Na "Human" zespół jeszcze bardziej niż dotychczas komplikuje swoją muzykę, czego efektem jest płyta niezwykle, jak na ówczesny metal ekstremalny, błyskotliwa. Pomogła w tym niewątpliwie kolejna zmiana składu, jaka nastąpiła tuż po pierwszych przymiarkach do nagrania tego longplaya. Dążący do absolutnej perfekcji Chuck Shuldiner, nie po raz pierwszy i nie ostani, skonfliktował się z pozostałymi muzykami, w rezultacie czego musiał stworzyć zespół od podstaw. Propozycję dołączenia do Death przyjęli gitarzysta Paul Masvidal i perkusista Sean Reinert - obaj z właśnie formułującego się Cynic - a także Steve Di Giorgio, wcześniej basista Sadus i Autopsy. Ten ostatni nie dotrwał jednak do końca prac nad albumem i część partii basu w "Cosmic Sea" dograł już jego następca, Scott Carino. Di Giorgio wrócił do zespołu w 1993 roku. Nie ma sensu udawać, że na "Human" nie chodzi gł

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Republika - "Nowe sytuacje" (1983) / "1984" (1984)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Cykl "Polskie ejtisy" #4 W momencie wydania debiutanckiego albumu grupa Republika była już prawdziwą gwiazdą na krajowej scenie. Zespół dorobił się czterech numerów jeden na wyznaczającej wówczas popularność Liście Przebojów Trójki: "Kombinat", "Sexy Doll", "Telefony" i "Biała flaga". Piąty, "Gadające głowy", dotarł zaledwie do miejsca piątego. Muzycy i ich otoczenie byli na tyle pewni swojej renomy, że żadnego z tych kawałków nie powtórzono na pierwszym długograju. "Nowe sytuacje", jak zresztą sugeruje tytuł, składają się wyłącznie z premierowego materiału. Kilka z nich zresztą też stało się wkrótce wielkimi przebojami - "Śmierć w bikini", "Znak równości" oraz "Arktyka" doszły na szczyt, "Halucynacje" do miejsca drugiego - a całkiem spory nakład płyty rozszedł się błyskawicznie i to pomimo ceny kilkukrotnie wyższej od innych ówczesnych wydawnictw.  Na repertuar oryginalnego w

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Present - "This Is NOT the End" (2024)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Tytuł ósmego albumu Present - ukazującego się po piętnastoletniej przerwie wydawniczej - bardzo wyraźnie podkreśla, że to jeszcze nie koniec. Najprawdopodobnie to jednak właśnie koniec, biorąc pod uwagę, że w trakcie prac nad materiałem zmarł Roger Trigaux - gitarzysta, klawiszowiec i główny kompozytor grupy. To on pod koniec lat 70., gdy po nagraniu dwóch płyt z Univers Zero opuścił tamten zespół, założył Present i przez kolejne dziesięciolecia niestrudzenie stał na jego czele, pomimo braku komercyjnych sukcesów, o jakie zresztą grupy z kręgu Rock In Opposition wcale nie zabiegały. W nagraniach, oprócz Trigaux, udział wzięło wiele znaczących postaci sceny avant-progowej, jak perkusista Dave Kerman (5uu's, Thinking Plague, U Totem), gitarzysta François Mignot (Scherzoo) czy klawiszowiec Pierre Chevalier (Aranis, Univers Zero). Nie trudno więc zgadnąć, w jakim stylu utrzymany jest "This Is NOT the End". To rock progresywny w tej najbardziej awangardowej odmianie, przy czym

CZYTAJ DALEJ »

[Zapowiedź] Premiery płytowe kwiecień 2024

Autor: Opublikowano:
Obraz
Nie widzę w kwietniu żadnych oczywistych kandydatów na płyty tygodnia, ale wciąż któryś z poniższych - lub pominiętych w tym zestawieniu - albumów może mnie pozytywnie zaskoczyć. Z dobrych wiadomości widać w końcu jakieś wyraźniejsze przebudzenie sceny Windmill. Wprawdzie nowe wydawnictwa grup Ugly i Maruja to tylko EPki, z których większość materiału jest już znana z singli, ale dobre i tyle. W kwietniu pewnie odrobinę zmniejszy się częstotliwość nowych recenzji, po bardzo intensywnym marcu, gdy chciałem zmieścić jak najwięcej tekstów w ramach miesiąca kobiet. Najwyraźniej pomysł ten się spodobał, bo liczba wyświetleń w marcu była jedną z najwyższych (konkretnie drugą najwyższą). Myślę, że podobna akcja będzie powtarzana co roku. Oczywiście, w międzyczasie też nie zabraknie recenzji płyt z pierwszoplanową rolą kobiet. Może pojawią się też inne specjalne miesiące. Muzyczne premiery kwietnia 2024 2 kwietnia: Xploding Plastix - Thus EP 3 kwietnia: Ugly - Twice Around the Sun EP 5 kwiet

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Death - "The Sound of Perseverance" (1998)

Autor: Opublikowano:
Obraz
  Nieczęsto się zdarza, by dyskografię zamykał jej najmocniejszy punkt. Ogólnie niewielu było wykonawców, którzy z płyty na płytę stawaliby się coraz lepsi, w międzyczasie pomagając w stworzeniu nowego muzycznego stylu, a następnie nieustannie poszerzając jego ramy. Takim zespołem był Death, jeden pionierów death metalu - niewykluczone, że to właśnie od jego szyldu nazwano całą stylistykę, choć    znawcy wskazują też inną możliwą etymologię. Dowodzona przez śpiewającego gitarzystę Chucka Shuldinera grupa pozostawiła po sobie siedem albumów. Trzy pierwsze wyznaczyły ramy deathmetalowej stylistyki, które wkrótce miały okazać się dla zespołu zbyt ciasne. Prawdziwym przełomem okazał się czwarty w dyskografii "Human", przynoszący zwrot w stronę grania bardziej złożonego pod względem technicznym, pokazującego wręcz progresywne myślenie o strukturze utworów. "Individual Thought Patterns" i "Symbolic" przynoszą równie pomysłowe podejście do ekstremalnego metalu, n

CZYTAJ DALEJ »