[Recenzja] Temple of the Dog - "Temple of the Dog" (1991)



Temple of the Dog to efemeryczny projekt, którego pomysłodawcą był Chris Cornell. Wokalista chciał w ten sposób uczcić pamięć o swoim niedawno zmarłym przyjacielu, Andym Woodzie. Do współpracy zaprosił perkusistę Matta Camerona, z którym grał w grupie Soundgarden, a także dwóch członków zespołu Wooda, Mother Love Bone - gitarzystę Stone'a Gossarda i basistę Jeffa Amenta. Składu dopełnił drugi gitarzysta, Mike McCready.

Początkowo Cornell planował jedynie nagranie singla (z utworami "Say Hello 2 Heaven" i "Reach Down"), jednak muzycy szybko podjęli decyzję o zarejestrowaniu całego albumu. Sesja trwała dwa tygodnie na przestrzeni listopada i grudnia 1990 roku. Oprócz wyżej wymienionych muzyków, w studiu pojawił się także Eddie Vedder - wokalista zaangażowany przez Gossarda, Amenta i McCready'ego do ich nowego zespołu, Mookie Blaylock, wkrótce przemianowanego na Pearl Jam. Vedder wsparł wokalnie Cornella w kilku nagraniach.

Na albumie dominują raczej stonowane, wolne utwory, jak bardzo ładne "Say Hello 2 Heaven", "Call Me a Dog" i "Wooden Jesus", fajnie wzbogacony harmonijką "Time of Trouble" (nagrany też przez Pearl Jam, z innym tekstem i pod tytułem "Footsteps"), lekko orientalizujący "Four Walled World", oraz oparty na brzmieniu organów "All Night Thing". Dla równowagi, "Pushin' Forward Back" i "Your Saviour" to bardziej żywiołowe granie. Wyjątkowym utworem jest 11-minutowy "Reach Down" - wolny, ale dość ciężki, z długimi solówkami gitarzystów, które dodają odrobinę klimatu koncertowych improwizacji z lat 70. Od ogólnego klimatu albumu odstaje natomiast singlowy "Hunger Strike" - bardziej pogodny, piosenkowy, z duetem obu wokalistów. Przyjemne nagranie, ale bardziej pasowałoby na któryś z późniejszych albumów Pearl Jam.

Album spotkał się początkowo z chłodnym przyjęciem. Dopiero po sukcesie komercyjnym albumów "Badmotorfinger" Soundgarden i "Ten" Pearl Jam, zaczął cieszyć się większym uznaniem. Zupełnie zasłużenie, bo choć zdecydowanie nie jest to jeden z najlepszych albumów grunge'owych, to miano najpiękniejszego byłoby całkiem adekwatne. Longplay mógłby jednak być trochę krótszy, bo pod koniec robi się nieco nużący. 

Ocena: 7/10



Temple of the Dog - "Temple of the Dog" (1991)

1. Say Hello 2 Heaven; 2. Reach Down; 3. Hunger Strike; 4. Pushin' Forward Back; 5. Call Me a Dog; 6. Time of Trouble; 7. Wooden Jesus; 8. Your Saviour; 9. Four Walled World; 10. All Night Thing

Skład: Chris Cornell - wokal, harmonijka (6), bandżo (7); Stone Gossard - gitara; Mike McCready - gitara; Jeff Ament - bass; Matt Cameron - perkusja i instr. perkusyjne
Gościnnie: Eddie Vedder - wokal (3), dodatkowy wokal (4,8,9); Rick Parashar - instr. klawiszowe (1,5,6,10)
Producent: Rick Parashar i Temple of the Dog


Komentarze

  1. A dla mnie "Reach Down" jest wyjątkowo nużący, pozostałe utwory na płycie są świetne, a "Say Hello 2 Heaven" jest moim ulubionym utworem grunge'owym. Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Komentarze niezwiązane z tematem posta nie będą publikowane. Jeśli jesteś tu nowy, przed zostawieniem komentarza najlepiej zapoznaj się ze stroną FAQ oraz skalą ocen.

Popularne w ostatnim tygodniu:

[Recenzja] Laurie Anderson - "Big Science" (1982)

[Recenzja] Julia Holter - "Something in the Room She Moves" (2024)

[Recenzja] Alice Coltrane - "The Carnegie Hall Concert" (2024)

[Recenzja] Księżyc - "Księżyc" (1996)

[Zapowiedź] Premiery płytowe marzec 2024