Posty

[Recenzja] The Aynsley Dunbar Retaliation - "Doctor Dunbar's Prescription" (1968)

Obraz
Muzycy The Aynsley Dunbar Retaliation na swoim drugim albumie, "Doctor Dunbar's Prescription", całkiem porzucili eksperymenty z debiutu. Tym razem nie ma ani jednego utworu, w którym próbowano by przełamać stylistyczne schematy wysunięciem na pierwszy plan sekcji rytmicznej. Wręcz przeciwnie, zespół ogranicza się tu jedynie do powielania wszystkich możliwych klisz brytyjskiego bluesa. Tego typu granie zostało całkiem wyeksploatowane na wczesnych płytach Johna Mayalla, twórcy tego stylu. Od późniejszych wydawnictw oczekuję, że będą przynajmniej starały się wnieść coś nowego. Odtwórcze podejście w przypadku drugiego albumu grupy Dunbara jest szczególnie rozczarowujące, gdyż na jej debiucie takie próby podejmowano. Oczywiście, jest to wszystko bardzo solidnie zagrane. Powiedziałbym nawet, że te archetypowe kawałki łączące bluesowe patenty z rockową energią - i nie oferujące absolutnie nic więcej - wypadają tutaj lepiej niż na debiucie. Bardzo duży postęp słychać w grze

[Recenzja] John Mayall - "Blues from Laurel Canyon" (1968)

Obraz
Po rozpadzie kolejnego składu Bluesbreakers w połowie 1968 roku, John Mayall zdecydował się na porzucenie tego szyldu. Kolejny album muzyka, "Blues from Laurel Canyon", ukazał się wyłącznie pod jego nazwiskiem. Tytuł odnosi się do kanionu w Los Angeles, w pobliżu którego Mayall miał wkrótce zamieszkać. Podobnie jak na swoim poprzednim solowym wydawnictwie, "The Blues Alone", samodzielnie skomponował cały materiał, jednak tym razem w nagraniach towarzyszył mu pełny skład. Wciąż z Mickiem Taylorem na gitarze, a także z nową sekcją rytmiczną: basistą Steve'em Thompsonem oraz perkusistą Colinem Allenem. Ponadto, w jednym nagraniu wziął udział dawny współpracownik, Peter Green. Instrumentarium jest tu znacznie uboższe w porównaniu z wydanym parę miesięcy wcześniej "Bare Wires". Ale tak naprawdę nie jest to jakoś szczególnie odczuwalne. "Blues from Laurel Canyon" uznawany jest za najbardziej rockowe wydawnictwo Mayalla. I rzeczywiście, przew

[Recenzja] Keef Hartley Band - "The Battle of North West Six" (1969)

Obraz
Drugim album zespołu przyniósł kilka przetasowań w składzie. Trzon grupy wciąż tworzyli Keef Hartley, śpiewający gitarzysta Miller Anderson oraz basista Gary Thain. Ale już bez drugiego gitarzysty Skipa Jamesa (występującego tu w roli gościa) i klawiszowca Petera Dinesa, których miejsce w podstawowym składzie zajęli grający na trąbce i skrzypcach Henry Lowther (na debiutanckim "Halfbreed" mający status gościa) oraz saksofonista tenorowy Jim Jewell. Podstawowemu kwintetowi towarzyszą liczni goście, w tym rozbudowana sekcja dęta (Harry Beckett, Mike Davis, Lyn Dobson, Chris Mercer, Barbara Thompson, Ray Warleigh), a także klawiszowiec Mick Weaver. W jednym kawałku zagrał też Mick Taylor, ówczesny gitarzysta The Rolling Stones, z którym Hartley miał już okazję grać w Bluesbreakers Johna Mayalla. Na "Halfbreed" podstawowym elementem składowym stylu Keef Hartley Band był blues rock, wzbogacony jednak elementami jazz-rocka i hard rocka, z domieszką wpływów psychod

[Recenzja] Colosseum - "Those Who Are About to Die Salute You" (1969)

Obraz
Colosseum uznawany jest za jeden z pierwszych zespołów jazzrockowych, choć sami muzycy swoją twórczość określali raczej jako blazz , czyli mieszankę bluesa i jazzu. Grupa powstała pod koniec 1968 roku z inicjatywy mającego już spore doświadczenie perkusisty Jona Hisemana. Karierę zaczął w połowie dekady jako muzyk sesyjny, jednak szybko trafił do jazzowego tria pianisty Mike'a Taylora, a następnie do rhythm'n'bluesowego Graham Bond Organisation, w którym zajął miejsce Gingera Bakera. Grając z Taylorem po raz pierwszy zetknął się z basistą Tony'm Reevesem, a u Bonda miał okazję współpracować z saksofonistą Dickiem Heckstall-Smithem. W kwietniu 1968 roku Hiseman, Reeves i Heckstall-Smith znaleźli się w składzie Bluesbreakers Johna Mayalla. Odeszli wkrótce po nagraniu albumu "Bare Wires", by założyć własną grupę. Składu dopełnili jeszcze dwaj muzycy, klawiszowiec Dave Greenslade oraz gitarzysta Jim Roche. Kwintet szybko rozpoczął pracę nad pierwszym albumem.

[Recenzja] John Mayall's Bluesbreakers - "Bare Wires" (1968)

Obraz
"Bare Wires" to czwarty album Johna Mayalla pod szyldem Bluesbreakers. Tradycyjnie już do studia wszedł nieco inny skład niż podczas poprzedniej sesji. Z muzyków towarzyszących Mayallowi na "Crusade" zostali tylko Mick Taylor i saksofonista Chris Mercer. Miejsce długoletniego basisty Johna McVie najpierw zajął Andy Fraser, późniejszy muzyk Free, jednak ostatecznie rolę tę objął Tony Reeves. Nowym perkusistą został z kolei Jon Hiseman. Do składu dołączyli także saksofonista Dick Heckstall-Smith oraz grający na trąbce i skrzypcach Henry Lowther. O ile na wcześniejszych albumach udział sekcji dętej sprowadzał się do roli tła w wybranych kawałkach, tak tutaj dęciaki nierzadko wychodzą na pierwszy plan, czasem jako instrumenty solowe. Uwagę zwraca także szersza paleta brzmień klawiszowych, obejmujących już nie tylko pianino i organy, ale także klawesyn czy fisharmonię. Tak bogate brzmienie nie jest często spotykane w bluesie ani w blues rocku. Zdarzają się tu zreszt

[Recenzja] Keef Hartley Band - "Halfbreed" (1969)

Obraz
John Mayall potrafił dobierać sobie utalentowanych współpracowników. Wielu spośród nich założyło potem własne zespoły. Wymieniając tylko te najlepsze, nie można zapomnieć o Cream, Colosseum, Fleetwood Mac, The Aynsley Dunbar Retaliation czy Keef Hartley Band. Za powstanie tego ostatniego odpowiadał, oczywiście, perkusista Keef Hartley. Jego muzyczna kariera zaczęła się już na początku lat 60., gdy zajął miejsce Ringo Starra w Rory Storm and the Hurricanes. Następnie dołączył do grupy The Artwoods (w której występował m.in. u boku Jona Lorda) i wziął udział nagrywaniu jej jedynego albumu, "Art Gallery". Wkrótce potem zainteresował się nim Mayall, zapraszając na sesje nagraniowe "The Blues Alone" i "Crusade". Hartley, podobnie jak i inni muzycy, nie zagrzał długo miejsca w Bluesbreakers. Idąc śladem innych, postanowił stworzyć własny zespół. Perkusista pozostał jednak w przyjaznych stosunkach z Mayallem, o czym świadczy gościnny występ tego drugiego

[Recenzja] Chicken Shack - "Imagination Lady" (1972)

Obraz
Pomiędzy grupami Chicken Shack i Savoy Brown istnieje wiele podobieństw. Łączy je nie tylko stylistyka, ale także podobna i częściowo przeplatająca się historia oraz liczne powiązania personalne. W obu przypadkach jedynym stałym muzykiem jest gitarzysta. Na początku lat 70. Kim Simmonds stracił wszystkich swoich współpracowników, a wkrótce potem to samo spotkało Stana Webba, gdy pozostali instrumentaliści Chicken Shack odeszli do bardziej popularnego... Savoy Brown. Jakiś czas później sam Webb przeszedł na pewien czas do grupy Simmondsa. Wcześniej jednak podjął próbę skompletowania nowego składu własnego zespołu. Znaleźli się w nim późniejszy członek Jethro Tull, basista John Glascock oraz perkusista Pip Pyle. związany ze sceną Canterbury (później grał m.in. w Gong, Hatfield and the North i National Health). Miejsce tego drugiego szybko zajął Paul Hancox i tak powstał skład, który można usłyszeć na "Imagination Lady". Album składa się z siedmiu utworów, w tym trzech pr