Pablo's Reviews: Recenzje płyt

Album "Yellow Submarine" to ścieżka dźwiękowa do czwartego z kolei filmu The Beatles. Tym razem była to animacja, a muzycy praktycznie w ogóle nie angażowali się w projekt. Cały ich wkład ograniczył się do wystąpienia w jednej krótkiej scenie. Nie nagrali natomiast żadnego nowego dźwięku. Niniejszy soundtrack wypełniają zatem doskonale już znane piosenki (tytułowa, "All You Need Is Love") i orkiestrowe kompozycje George'a Martina (zajmujące całą drugą stronę winylowego wydania). Ale wyciągnięto też z archiwum cztery niewydane wcześniej nagrania, dzięki czemu "Yellow Submarine" nie jest zupełnie bezwartościowym wydawnictwem. Premierowe utwory zostały zarejestrowane pomiędzy lutym 1967, a lutym 1968 roku, podczas prac nad "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band" ("Only a Northern Song" George'a Harrisona), "Magical Mystery Tour" ("All Together Now" Paula McCartneya, "It's All Too Much" H

Słynny dwupłytowy album bez tytułu i praktycznie bez okładki - przez co zwykle nazywany "Białym albumem" - uznawany jest powszechnie za jedno z największych osiągnięć The Beatles. Nagrywany był jednak w trudnym okresie, gdy muzycy byli coraz bardziej zmęczeni sławą i sobą nawzajem. Jeszcze na początku 1968 roku cała czwórka wyruszyła razem do Indii, by uczyć się medytacji (w tym czasie powstało wiele nowych kompozycji). Wracali już jednak osobno, w dłuższych odstępach czasu. Podczas sesji nagraniowej nowego albumu - trwającej od końca maja do połowy października - unikali pracy zespołowej. W rezultacie wiele nagrań powstało w niekompletnym składzie lub wręcz uczestniczył w nich tylko jeden członek zespołu z towarzyszeniem licznych muzyków sesyjnych. Zespół był na skraju rozpadu, w pewnym momencie doszło nawet do odejścia Ringo Starra (który po dwóch tygodniach zdecydował się na powrót). Nic dziwnego, że ostateczny rezultat - w sumie 30 nagrań - jest nie tylko bardzo ek

Po zakończeniu pracy nad albumem "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band", muzycy The Beatles wzięli udział w nakręceniu swojego trzeciego filmu, "Magical Mystery Tour". Film okazał się klapą, lecz pozostało po nim trochę dobrej muzyki. Zgodnie z tradycją, opublikowano ją na tak samo zatytułowanym wydawnictwie. W Wielkiej Brytanii, kilku innych europejskich krajach, Brazylii, Australii i Japonii, ukazało się ono jako podwójna EPki. Było to dość niezwykłe, jak na tamte czasy, wydawnictwo pod względem formy. Dwie siedmiocalowe płyty, z trzema utworami na każdej z nich, zapakowano w 28-stronicową książkę w twardej oprawie. W Stanach z "Magical Mystery Tour" zrobiono standardowy album, wydany na dwunastocalowej płycie. Wszystkie filmowe kawałki zmieściły się na stronie A. Drugą połówkę winyla wypełniło natomiast pięć dodatkowych nagań, pochodzących z trzech singli zespołu, jakie ukazały się na przestrzeni 1967 roku. Od czasu wznowienia dyskografii The

Jeden z najważniejszych i najbardziej inspirujących albumów w historii muzyki. Zespół zaproponował tu wiele prekursorskich rozwiązań. To jeden z pierwszych albumów koncepcyjnych - wyprzedziły go tylko "Freak Out" The Mothers of Invention i "Pet Sounds" The Beach Boys, które zresztą były główną inspiracją dla powstania "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band". Beatlesi jednak, jak zwykle, wyprzedzili konkurencję i poszli o krok dalej. Ich longplay to nie tylko zbiór powiązanych ze sobą tematycznie utworów (de facto, teksty mają ze sobą bardzo luźny związek). To przede wszystkim cała towarzysząca otoczka, zaczynając od stworzenia Orkiestry Sierżanta Pieprza, w którą wcielili się członkowie zespołu, przywdziewając specjalnie zaprojektowane stroje, a kończąc na niezwykłej okładce i dołączonych do płyty gadżetach. To wszystko tworzy nierozerwalną całość z zawartością muzyczną, która została przygotowana w formie "występu" owej fikcyjnej Orki

Przełomowym momentem w historii The Beatles był występ w San Francisco, 29 sierpnia 1966 roku. Jak się później okazało - ostatni, jaki dał zespół (nie licząc słynnego występu na dachu siedziby Apple). Muzycy od pewnego czasu przestali czerpać radość z grania na żywo, jednak czarę goryczy przepełnił występ w St. Louis, 21 sierpnia. Grupa grała wówczas na otwartym powietrzu w trakcie ulewnego deszczu, ryzykując porażenie prądem z instrumentów. Dziś taka decyzja może wydawać się niezrozumiała. Już przecież niedługo później pojawili się tacy wykonawcy, jak Cream czy The Jimi Hendrix Experience, dzięki którym występy na żywo stały się równie ważne, a może nawet ważniejsze, co wydawnictwa studyjne. Jednak Beatlesi, jako najsłynniejszy zespół świata, mogli sobie pozwolić na wszystko. Decyzja ta miała też pozytywne skutki. Muzycy w końcu mieli wystarczająco dużo czasu na tworzenie nowych kompozycji i pracę w studiu. A ponieważ nie ograniczała ich już konieczność odtwarzania swoich u

"Rubber Soul" to album przełomowy i dowód ewolucji, jaką przeszła muzyka w połowie lat 60. Do tamtej pory w biznesie muzycznym liczyły się praktycznie tylko single. Płyty długogrające były tylko kompilacjami, na których umieszczano kilka najnowszych przebojów (napędzających sprzedaż), a resztę czasu zapełniano odrzutami, które były zbyt słabe na single. Oczywiście, wśród tych ostatnich trafiały się czasem jakieś niedoceniane utwory. Wielką rzadkością były jednak longplaye, na których wszystkie utwory trzymałyby poziom (samym Beatlesom udało się to tylko raz, na "A Hard Day's Night"). Duża ilość słabszych kawałków wynikała z ówczesnych reguł muzycznego biznesu, zmuszających wykonawców do wydawania w ciągu roku co najmniej dwóch płyt długogrających z nowym materiałem. Do tego dochodziły koncerty i obowiązkowe występy w nieliczonych programach telewizyjnych. Powiew świeżości przyniosła już sama okładka "Rubber Soul", łamiąca sztywne zasady obowiązu

Pierwszy film z udziałem Beatlesów, "A Hard Day's Night", okazał się ogromnym sukcesem - przynajmniej komercyjnym. Nic więc dziwnego, że niemal od razu zabrano się za kręcenie kolejnego, tym razem zatytułowanego "Help!". Podobnie jak poprzednim razem, filmowi towarzyszył tak samo zatytułowany longplay. Europejskie wydanie tylko w połowie składało się z utworów napisanych na potrzeby filmu - wypełniły one stronę A, podczas gdy na stronie B znalazło się siedem innych, premierowych kawałków. Amerykańskie wydanie zawierało natomiast tylko filmowe utwory - siedem piosenek zespołu oraz nagrania orkiestrowe (w tym wersje starszych kawałków zespołu, jak "A Hard Day's Night" czy "From Me to You", a także premierowe nagrania autorstwa brytyjskiego kompozytora Kena Thorne'a). W recenzji skupiam się na materiale z europejskiego wydania. "Help!" jest właśnie tym wydawnictwem zespołu, na którym zaczęły być słyszalne jego ambicj