Posty

Wyświetlam posty z etykietą queen

[Recenzja] Queen - "On Air: The Complete BBC Sessions" (2016)

Obraz
To już niemal tradycja, że w listopadzie ukazuje się nowe wydawnictwo z archiwalnym materiałem Queen. Zapewne związane jest to z datą śmierci Freddiego Mercury'ego, który zmarł 24 listopada 1991 roku - niemal dokładnie ćwierć wieku temu. Tym razem nie jest to jednak zapis jednego występu, jak wydane w poprzednich latach "Live at the Rainbow '74" i "A Night at the Odeon - Hammersmith 1975", a zbiór sześciu sesji radiowych, jakie zespół dał na przestrzeni lat 1973-77. Dotąd oficjalnie opublikowane były tylko dwie z tych sesji, mianowicie pierwsza i trzecia, które ukazały się na wydanym w 1989 roku albumie "Queen at the Beeb". "On Air: The Complete BBC Sessions" zawiera komplet radiowych nagrań, z których większość właśnie tutaj ma swoją premierę. Aż pięć z tych sesji odbyło się na przestrzeni zaledwie kilkunastu miesięcy, pomiędzy lutym 1973 roku, a październikiem 1974. Dominują tu zatem utwory z pierwszych trzech, najbliższych zwykłe

[Recenzja] Queen - "A Night at the Odeon - Hammersmith 1975" (2015)

Obraz
Dziś mija równo czterdzieści lat od ukazania się przełomowego w dyskografii Queen albumu "A Night at the Opera". To właśnie na nim znalazł się utwór "Bohemian Rhapsody", który zapewnił zespołowi międzynarodową popularność. Z tej okazji do sklepów właśnie trafiło wydawnictwo zatytułowane "A Night at the Odeon - Hammersmith 1975" z zapisem jednego z koncertów trasy promującej ten album, który odbył się 24 grudnia 1975 roku w londyńskim Hammersmith Odeon. Po dekadach posuchy w kwestii publikacji rejestracji występów zespołu z pierwszych lat działalności, drugie w ciągu niewiele ponad roku wydawnictwo z tego okresu powinno być powodem do radości. Niestety, nowy album nie wnosi do dyskografii Queen tak wiele, jak zeszłoroczny "Live at the Rainbow '74". Głównie dlatego, że oba wydawnictwa mają bardzo podobną tracklistę. Tutaj w dodatku uboższą o kilka mniej znanych utworów, których miejsce zajęły "Bohemian Rhapsody" - grany w dwóch o

[Recenzja] Queen - "Live at the Rainbow '74" (2014)

Obraz
Czasy stadionowych koncertów grupy Queen zostały już udokumentowane licznymi albumami koncertowymi. Gorzej sprawa przedstawia się z wcześniejszym okresem twórczości zespołu - przez ponad 30 lat jedynym wydanym oficjalnie koncertowym materiałem Queen z lat 70. był "Live Killers", zarejestrowany w 1979 roku, podczas trasy promującej siódmy album studyjny, "Jazz". Sytuację poprawia właśnie wydany "Live at the Rainbow '74", przynoszący - zgodnie z tytułem - materiał z 1974 roku. Zgodnie z dzisiejszymi standardami, wydawnictwo ukazało się w kilku różnych wersjach: 2 x CD z kompletnymi rejestracjami występów grupy z 31 marca i 20 listopada 1974 roku w londyńskim Rainbow Theater (każdy na osobnej płycie kompaktowej); 4 x LP z tym samym materiałem (każdy występ na dwóch płytach winylowych); 1 x CD z pełnym zapisem listopadowego występu; 2 x LP z fragmentami obu występów; 1 x DVD lub Blu-ray, z pełną rejestracją filmową listopadowego występu oraz fr

[Artykuł] Historie okładek: "News of the World" Queen

Obraz
W cyklu "Historie okładek" opisywałem już albumy, na których wykorzystano wcześniej istniejące grafiki ( "Death Walks Behind You" Atomic Rooster , "Hard Attack" Dust ). Przypadek "News of the World" jest o tyle inny, że muzycy Queen, zainspirowani pewną ilustracją, zgłosili się do jej autora, aby stworzył specjalnie dla nich jej parafrazę. Autorem grafiki jest Frank Kelly Freas, amerykański ilustrator, którego dzieła zdobiły liczne książki i magazyny o tematyce science fiction i fantasy. Zaprojektował m.in. okładkę magazynu "Astounding Science Fiction" z października 1953 roku, przedstawiającą ogromnego robota trzymającego zwłoki mężczyzny. Komiks ten był w posiadaniu perkusisty Queen, Rogera Taylora, który przekonał pozostałych członków grupy, aby skontaktować się z Freasem i poprosić go o przygotowanie podobnej okładki na ich szósty album. Ilustrator przyznawał później, że słuchał wyłącznie muzyki klasycznej i nawet nie wiedział o i

[Artykuł] Historie okładek: "The Miracle" Queen

Obraz
Zespół Queen nie szokował nigdy okładkami swoich płyt, ich projekty były zazwyczaj bardzo konwencjonalne i mało odkrywcze (kilka z nich zawierało po prostu zdjęcie zespołu). Na ich tle wyróżnia się okładka "The Miracle", z pomysłowym połączeniem głów czterech muzyków w jedną. Miało to oznaczać, że stanowią zgrany zespół, którego wszyscy członkowie mają wspólną wizję swojej muzycznej drogi. "The Miracle" był zresztą pierwszym albumem Queen, na którym wszystkie utwory były podpisane przez cały zespół, a nie jego poszczególnych członków. Pełna demokracja. Nie ma gadania w stylu: "Moja piosenka jest lepsza od twojej" - tłumaczył Roger Taylor, perkusista. Chcieliśmy nagrać prawdziwie demokratyczny album i każdy z nas zaangażował się w proces pisania utworów - tłumaczył Brian May ideę albumu i okładki. Stworzyliśmy poczucie prawdziwej jedności, bez żadnych egoistycznych ciągotek... To jeden z powodów, które sprawiły, że "The Miracle" okaza

[Artykuł] Najważniejsze utwory Queen

Obraz
Jeden z najbardziej rozpoznawalnych zespołów na świecie, mający na koncie ponad 60 singli, z których niemal każdy jest wielkim przebojem, znanym także przez ludzi nie interesujących się muzyką rockową. Na poniższą listę wybrałem kilkanaście utworów z tych, które były najwyżej notowane w Wielkiej Brytanii lub Stanach. Uzupełniłem je innymi ważnymi utworami, jak "Stone Cold Crazy" i "The Prophet's Song", które pokazują mniej znane - ale bardziej interesujące - oblicze Queen. Poza tym większych niespodzianek nie będzie - na liście dominują takie pewniaki, jak "Bohemian Rhapsody", "We Will Rock You", "We Are the Champions", "Don't Stop Me Now", "Another One Bites the Dust" czy "Under Pressure". A całość zaczyna się od pierwszego przeboju Królowej, "Killer Queen"... Queen: Roger Taylor, Freddie Mercury, Brian May i John Deacon. 1. "Killer Queen" (z albumu "Sheer Heart

[Recenzja] Queen - "Queen Rock Montreal" (2007)

Obraz
Dziś mijają równo dwadzieścia dwa lata od śmierci Freddiego Mercury. Z tej okazji postanowiłem przypomnieć album, do którego mam pewien sentyment, choć niekoniecznie ze względów muzycznych. Jak dotąd tylko raz w życiu udało mi się wygrać coś w konkursie, a nagrodą był właśnie "Queen Rock Montreal". To zapis koncertów z 24 i 25 listopada 1981 roku, które grupa dała w tytułowym kanadyjskim mieście w ramach promocji albumu "The Game". Wybór materiału akurat z tego okresu może trochę rozczarowywać, gdyż na płytach upamiętniono już zarówno poprzednią, jak i następną trasę - odpowiednio na wydanym w epoce "Live Killers" oraz "Queen on Fire - Live at the Bowl" z 2004 roku. Zespół nie modyfikował jakoś drastycznie swoich setlist, dlatego sporo kompozycji powtarza się na wszystkich trzech wydawnictwach. Na pewno lepszym pomysłem byłoby ujawnienie jakiegoś zapisu z początków kariery, bo ten okres nie doczekał się jeszcze podsumowania w postaci płyty ko

[Recenzja] Queen - "Made in Heaven" (1995)

Obraz
Dwa lata po śmierci Freddiego Mercury'ego, pozostali członkowie Queen weszli ponownie do studia, by zarejestrować nowy album. Nie napisali jednak żadnych nowych utworów. Postanowili bowiem wykorzystać partie wokalne i klawiszowe zarejestrowane przez zmarłego muzyka. Jak się okazało, zostało ich całkiem sporo, zwłaszcza z ostatnich lat. Niedługo przed śmiercią, Mercury zdążył nagrać swoje partie do utworu "A Winter's Tale", a także większość wokalu do "Mother Love" (dalszą część dośpiewał Brain May). Z tego okresu pochodzą także szczątkowe wokale, z których producent David Richards stworzył praktycznie od podstaw utwór "You Don't Fool Me". Po więcej materiału trzeba było sięgnąć głębiej do archiwum. Wykorzystano nieukończone wcześniej kawałki z okresu "The Miracle" ("Too Much Love Will Kill You"), "A Kind of Magic" ("Heaven for Everyone"), a nawet "Hot Space" ("Let Me Live") i &q

[Recenzja] Queen - "Innuendo" (1991)

Obraz
"Innuendo" to album cieszący się niezwykłym uznaniem wśród fanów Queen i muzycznych krytyków. Taki, z którego wielkością i geniuszem nie wypada polemizować. Związane jest to oczywiście z dramatycznymi okolicznościami jego powstania. Freddie Mercury, świadomy swojej choroby i zbliżającej się śmierci, intensywnie rejestrował partie wokalne, by zespół mógł ukończyć ten album (ostatecznie zdołał nagrać ich tyle, że wystarczyło na dwa wydawnictwa). Wokalista zmarł 24 listopada 1991 roku, niespełna rok po lutowej premierze "Innuendo". Ciekawe jednak, jaki byłby odbiór tego longplaya, gdyby nie ta cała sytuacja. Gdyby Mercury wciąż żył (lub zmarł kilka lat później) i nagrał z zespołem jeszcze parę płyt. Raczej mniej entuzjastyczny. Na pewno nie miałby tak silnego oddziaływania emocjonalnego. Nikt nie musiałby się obawiać posądzania o ignorancję przy próbie wskazania jego ewidentnych wad i niedociągnięć. A tych tu nie brakuje, podobnie jak na poprzedzających go wyd

[Recenzja] Queen - "The Miracle" (1989)

Obraz
Po wydaniu "A Kind of Magic" i odbyciu niezbyt długiej, ale intensywnej trasy koncertowej (jak się później okazało - ostatniej w oryginalnym składzie), muzycy postanowili zrobić sobie dłuższą, niż zwykle, przerwę. Kolejny album, "The Miracle", ukazał się dopiero trzy lata po poprzednim. W międzyczasie, Freddie Mercury dowiedział się o swojej chorobie, co niejako wzmocniło relacje w zespole, który od pewnego czasu zdawał się dzielić na dwie frakcje (Mercury i John Deacon chcieli iść w bardziej popowym kierunku, podczas gdy Brian May i Roger Taylor pragnęli pozostać przy rocku). Podczas nagrywania "The Miracle", muzycy znów tworzyli zgrany zespół, co symbolizuje już sama okładka (zainspirowana grafiką z singla "The Clairvoyant" Iron Maiden). Znów wspólnie pracowali nad utworami, a nawet pierwszy raz w historii wszystkie podpisane zostały nazwiskami wszystkich członków (niekoniecznie zgodnie z prawdą). "The Miracle" to na pewno na

[Recenzja] Queen - "A Kind of Magic" (1986)

Obraz
"A Kind of Magic", oficjalnie dwunasty studyjny album Queen, to w rzeczywistości dość specyficzna kompilacja. Trafiły na nią przede wszystkim utwory napisane do filmu "Nieśmiertelny" (w reżyserii Russella Mulcahy'ego), ale nie w oryginalnych wersjach ze ścieżki dźwiękowej, lecz nagranych na nowo. Przy czym jeden z siedmiu filmowych utworów, "Theme from New York, New York", nie znalazł się tutaj, ani na żadnym innym wydawnictwie. Zamiast tego trafiła tu kompozycja "One Vision" z soundtracku filmu "Żelazny orzeł" (w reżyserii Sidneya J. Furie), a także dwa utwory niepowiązane z żadnym filmem ("Pain Is So Close to Pleasure", "Friends Will Be Friends"). "A Kind of Magic" nie różni się jednak specjalnie od wcześniejszych wydawnictw. To w zasadzie taki lepiej brzmiący "The Works" - równie eklektyczny, kontynuujący zabawy z syntezatorami, ale  nawiązujący też do przeszłości zespołu. Jest tu

[Recenzja] Queen - "The Works" (1984)

Obraz
Po ogromnej krytyce, jaka spadła na zespół po wydaniu "Hot Space", muzycy postanowili, że następny album będzie bliższy wcześniejszych dokonań. Pretensjonalnie zatytułowany "The Works" ("Dzieła") to eklektyczny zbiór piosenek, pozbawiony jakiejkolwiek przewodniej myśli. Dyskotekowe hity (naprawdę tragiczne "Radio Ga Ga" i "I Want to Break Free") wymieszano z wygładzonym, sztampowym hard rockiem ("Tear It Up", "Hammer to Fall"), pastiszem rock and rolla ("Man on the Prowl"), różnego rodzaju balladami (podniosła "It's a Hard Life", ascetyczna "Is This the World We Created...?") oraz kawałkami próbującymi pogodzić nowe, taneczne oblicze grupy z jej rockową przeszłością ("Machines (or 'Back to Humans')", "Keep Passing the Open Windows"). Z tego wszystkiego do udanych można zaliczyć tylko obie ballady - szczególnie tę skromniejszą, z przejmującym śpiewem

[Recenzja] Queen - "Hot Space" (1982)

Obraz
Podczas sesji "Flash Gordon" muzycy Queen dopiero uczyli się wydobywać dźwięki z syntezatorów (i nie wiedzieć czemu, efekty tych prób wydali na płycie), a w trakcie nagrywania "Hot Space" radzili sobie już całkiem nieźle z graniem na nich nieskomplikowanych melodii. Po wielkim sukcesie singla "Another One Bites the Dust" (szczególnie w Stanach), muzycy postanowili nagrać album (prawie) w całości utrzymany w stylistyce funk i disco. Syntezatory są już nie tylko dodatkiem, jak na "The Game", ale podstawowym instrumentem. Gitara Briana Maya została zepchnięta na dalszy plan (zwykle zresztą gitarzysta ogranicza się do typowo funkowego podkładu), John Deacon w kilku utworach w ogóle nie gra na basie, zastąpiony syntezatorem, a Rogera Taylora czasem wyręcza automat perkusyjny. Jedyne, co się w ogóle nie zmieniło, to śpiew Freddiego Mercury'ego, który niezmiennie tak samo zachwyca - chyba, że akurat wspina się na mniej męskie rejestry. Pocz