Posty

Wyświetlam posty z etykietą gary moore

[Recenzja] Gary Moore - "Blues for Greeny" (1995)

Obraz
"Blues for Greeny" to hołd dla jednego z największych idoli Gary'ego Moore'a - Petera Greena. Na repertuar złożyły się wyłącznie utwory, które ten nieco zapomniany gitarzysta nagrał z Johnem Mayallem i jego Bluesbreakers ("The Same Way", "The Supernatural") lub z założonym przez siebie Fleetwood Mac (wszystkie pozostałe). Co ciekawe, Moore nie sięgnął po te najbardziej oczywiste tytuły - jak "Black Magic Woman", "Albatross", "Man of the World", "Oh Well" czy "The Green Manalishi" - lecz wybrał mniej znane kawałki. W zdecydowanej większości są to kompozycje jego autorstwa lub współautorstwa, choć znalazło się też miejsce na "Need Your Love So Bad" Little Willie'ego Johna, który grupa Fleetwood Mac włączyła do swojego wczesnego repertuaru. Moore postanowił zagrać nawet na dokładnie tej samej gitarze Les Paul Standard z 1959 roku, której Peter Green używał w oryginalnych nagraniach -

[Recenzja] BBM - "Around the Next Dream" (1994)

Obraz
Ćwierć wieku po rozpadzie Cream, doszło do ponownej współpracy dwóch członków tej grupy - Jacka Bruce'a i Gingera Bakera. Składu dopełnił Gary Moore, niejako zajmując miejsce Erica Claptona. Do powstania tego nowego tria - nazwanego BBM od pierwszych liter nazwisk muzyków - doszło w sumie nieco przypadkiem. "Around the Next Dream" miał być po prostu kolejnym solowym albumem Moore'a, jednak już na etapie komponowania w projekt mocno zaangażował się zaproszony przez gitarzystę do współpracy Bruce. To właśnie on zasugerował zatrudnienie Bakera, gdy okazało się, że ówczesny perkusista Moore'a ma inne zobowiązania w czasie sesji nagraniowej. Co prawda Ginger, delikatnie mówiąc, nigdy nie przepadał za Jackiem, ale też od dawna nie nagrał niczego dochodowego, a za udział w tej sesji zaproponowano mu pokaźną sumę. Co ciekawe, jeśli wierzyć słowom perkusisty, dopiero po zarejestrowaniu swoich partii dowiedział się, że w projekt zaangażowany jest także Gary. Ponieważ

[Recenzja] Gary Moore - "After Hours" (1992)

Obraz
Po komercyjnym sukcesie "Still Got the Blues" było wręcz pewne, że album doczeka się kontynuacji. "After Hours" to płyta przygotowana dokładnie według tego samego schematu. Identyczna jest stylistyka, produkcja, dobór materiału - bluesowe standardy przeplatają się z kompozycjami autorskimi - a nawet po raz kolejny na sesję zaproszono prawdziwych bluesmanów: ponownie Alberta Collinsa oraz po raz pierwszy samego B.B. Kinga. Są też jednak pewne różnice. Tym razem jeszcze większą - naprawdę większą - rolę odgrywają dęciaki, a aranżacje dodatkowo wzbogacono o żeńskie chórki. Oba te elementy wykorzystano w najbardziej sztampowy, pozbawiony śladów wyobraźni sposób. W rezultacie akcenty przesuwają się jeszcze bardziej w stronę popu, choć wciąż wystylizowanego na produkt blueso-podobny. Pod względem komercyjnym był to strzał w dziesiątkę. "After Hours" świetnie radził sobie w notowaniach - w Wielkiej Brytanii doszedł aż do 4. miejsca notowania, pobijając tym sa

[Recenzja] Gary Moore - "Still Got the Blues" (1990)

Obraz
Wydane w latach 80. albumy Gary'ego Moore'a odnosiły spore sukcesy komercyjne. On sam był jednak coraz bardziej znużony graniem skomercjalizowanej odmiany ciężkiego rocka. W pewnym momencie wprost nazwał swoją ówczesną twórczość największą kupą gówna , a nawet przyznał, że przestał szanować siebie jako muzyka. Trudno nie docenić go za taką szczerość oraz trafną diagnozę. A także za podjęcie ryzyka i dokonanie drastycznego zwrotu stylistycznego u progu kolejnego dziesięciolecia. Album "Still Got the Blues" to hołd dla muzyki, na jakiej sam się wychował, czyli dla tytułowego bluesa. Co ciekawe, Moore stara się jak najbardziej zbliżyć do korzeni takiej muzyki, a przynajmniej do epoki elektrycznego bluesa, zamiast - wzorem innych białych muzyków - wplatać bluesowe schematy do rocka. Na sesję zaprosił nawet czarnoskórych bluesmanów Alberta Kinga i Alberta Collinsa. Udział wzięła też sekcja dęta, choć na liście płac nie zabrakło nazwisk muzyków kojarzonych raczej z hard

[Recenzja] Gary Moore - "After the War" (1989)

Obraz
Cykl "Ciężkie poniedziałki" #2   Album "After the War" to swego rodzaju podsumowanie dotychczasowej kariery Gary'ego Moore'a, ostatnie wydawnictwo przed drastyczną zmianą stylu i - tylko w wersji kompaktowej - delikatna zapowiedź przyszłego kierunku. Jest to też najlepsza płyta tego muzyka, jaką nagrał do tamtej pory. Na pewno pomogła współpraca z tylko jednym producentem, doświadczonym Peterem Collinsem, dzięki czemu całość faktycznie brzmi jak nagrana podczas jednej sesji, pomimo sporego zróżnicowania utworów. Być może to właśnie za sprawą Collinsa Moore przestał tutaj gonić za brzmieniowymi nowinkami. Zwraca uwagę bardziej powściągliwe wykorzystanie syntezatorów, a także powrót akustycznych bębnów, na których najczęściej gra Cozy Powell, choć w części nagrań zastępują go Simon Phillips lub Charlie Morgan. Podstawowego składu, oprócz Powella, dopełnili basista Bob Daisley i klawiszowiec Neil Carter, z którymi Moore współpracował już od dłuższego czasu,

[Recenzja] Gary Moore - "Wild Frontier" (1987)

Obraz
Błędy popełnione na "Run for Cover", poprzednim albumie w dyskografii Gary'ego Moore'a, dają o sobie znać także na "Wild Frontier". Chyba największym z nich jest ponowna współpraca z różnymi producentami, przez co brakuje tu jakiejś spójnej wizji. Wśród różnych pomysłów na ten materiał pojawił się jednak jeden zaskakująco udany, na którym dałoby się oprzeć całe wydawnictwo, a nie tylko wybrane kawałki. Po śmierci Phila Lynotta, któremu płyta jest dedykowana, a także po wyprawie Moore'a w rodzinne strony, do Belfastu, muzyk najwyraźniej przypomniał sobie o najciekawszym projekcie, w jaki był dotąd zaangażowany - albumie "Black Rose" Thin Lizzy, gdzie dość oryginalnie połączono przebojowy hard rock z melodyką charakterystyczną dla irlandzkiego folku. Właśnie w takim kierunku idzie część zawartych tu utworów. Do tych fragmentów należy otwieracz albumu i zarazem jeden z najbardziej znanych utworów Moore'a. "Over the Hills and Far Away&

[Recenzja] Gary Moore - "Run for Cover" (1985)

Obraz
"Run for Cover" to apogeum merkantylnych dążeń Gary'ego Moore'a. Jest na tej płycie chyba wszystko, na co w połowie lat 80. panowała moda, począwszy od skomercjalizowanego hard rocka po syntezatorowy pop. Tandetne klawisze odgrywają na tej płycie gargantuiczną rolę. I żeby było jasne - to nie syntezatory same w sobie są złe, ale sposób, w jaki je tu wykorzystano. Nie brakuje przykładów muzyki ze zbliżonego okresu, gdzie te technologiczne nowinki zaadaptowano w bardzo fajny sposób. Moore jednak, podobnie jak wielu innych muzyków z tamtego pokolenia, nie miał kompletnie pomysłu, jak sensownie wpleć je w swoją dotychczasową stylistykę - robi to w najbardziej sztampowy, pozbawiony dobrego smaku sposób. Czadowe kawałki z największą rolą syntezatorów, jak tytułowy "Run for Cover", "Military Man", "Out in the Fields" czy najbardziej żenujący "Once in a Lifetime" (coś jakby skrzyżowanie "Rainbow in the Dark" Dio z "J

[Recenzja] Gary Moore - "Victims of the Future" (1983)

Obraz
W latach 80. Gary Moore kompletnie zatracił się w heavy metalu. Po latach sam krytykował ten okres swojej kariery:  Wszystkie te cięższe, szybsze kawałki wydają mi się raczej beznadziejne  - mówił w jednym z wywiadów przeprowadzonych już w następnej dekadzie i trudno nie przyznać mu racji. Album "Victims of the Future" należy do największych ofiar tego podejścia. Zdecydowana większość materiału bazuje na już wtedy ogranych kliszach, przy czym nie mniejszym problemem okazują się kompletnie bezbarwne kompozycje. Nawet gdy na warsztat zostaje wzięty taki klasyk, jak "Shapes of Things" - oryginalnie wykonywany przez The Yardbirds, ale najlepiej zagrany, jeszcze w latach 60., przez The Jeff Beck Group  - sprowadza się tutaj do wyjątkowo topornego odegrania, przez co traci swoją wyrazistość. Ponad ogólną przeciętność wybijają się dwa bardziej zaangażowane tekstowo utwory: tytułowy "Victims of the Future" oraz nawiązujący do zestrzelenia koreańskiego samolotu

[Recenzja] Gary Moore - "Corridors of Power" (1982)

Obraz
Po raz kolejny Gary Moore kazał długo czekać na swój album. Pomiędzy wydaniem "Back on the Streets" a  "Corridors of Power" minęły cztery lata. Gitarzysta jednak nie próżnował w tym czasie. Istotnie wspomagał Grega Lake'a - byłego muzyka King Crimson i Emerson, Lake & Palmer, który próbował rozkręcić solową karierę, zresztą bez powodzenia - a także przygotował własny album "Dirty Fingers", który jednak odłożono na półkę, aby wcześniej wydać eponimiczny longplay bardziej komercyjnego projektu G-Force. Ostatecznie "Dirty Fingers" ukazał się w 1983 roku w Japonii i rok później w Wielkiej Brytanii, długo po premierze zarejestrowanego później "Corridors". Do nagrania tej płyty Moore pozyskał przede wszystkim dwóch muzyków, którzy właśnie opuścili Whitesnake - bębniarza Iana Paice'a oraz swojego dawnego kompana z pierwszego składu Colosseum II, basistę Neila Murraya - a także klawiszowca Tommy'ego Eyre. Wśród gości pojawil

[Recenzja] Gary Moore - "Back on the Streets" (1978)

Obraz
Minęło trochę czasu od poprzedniej autorskiej płyty Gary'ego Moore. Przez te pięć lat, jakie minęły od wydania "Grinding Stone", gitarzysta zdążył dwukrotnie dołączyć i odejść z Thin Lizzy. Za pierwszym razem zagrał jedynie parę koncertów i zarejestrował solówki do ballady "Still in Love with You", za to przy drugim pobycie wziął udział w przygotowaniu całego albumu "Black Rose" - dość ciekawego, bo łączącego hardrockową stylistykę z irlandzkimi melodiami. W międzyczasie zdążył jeszcze wystąpić na trzech płytach jazz-rockowego Colosseum II. Wspominam tu o tych wszystkich dokonaniach, ponieważ "Back on the Streets" bezpośrednio z nich wynika. Nie tylko stylistycznie. Część materiału Moore zarejestrował z muzykami Thin Lizzy, a resztę ze swoimi kompanami z Colosseum II. W trzech nagraniach udzielają się Phil Lynott i Brian Downey, czyli śpiewający basista oraz perkusista Thin Lizzy. Lynott jest także kompozytorem lub przynajmniej współautor

[Recenzja] The Gary Moore Band - "Grinding Stone" (1973)

Obraz
Zanim Gary Moore zyskał ogromną sławę za sprawą swoją wygładzonej wersji bluesa z albumu "Still Got the Blues", miał już za sobą dobre dwie dekady działalności. Stosunkowo niewiele z tego czasu spędził w zespołach, a były to irlandzkie grupy hardrockowe Skid Row (nie mylić z późniejszym amerykańskim zespołem pudel-metalowym o tej samej nazwie) i Thin Lizzy, czy brytyjski jazz-rockowy Colosseum II. Zdecydowanie częściej nagrywał pod własnym nazwiskiem, po raz pierwszy już w 1973 roku, choć wtedy akurat starał się stworzyć pozory zespołu, używając szyldu The Gary Moore Band. Towarzysząca mu tu sekcja rytmiczna i inni muzycy są jednak ewidentnym tłem dla jego gry na gitarze oraz śpiewu. Album "Grinding Stone", choć część słuchaczy odstraszy już samą okładką, daje pewne nadzieje po spojrzeniu na tracklistę. To tylko sześć nagrań, z czego najdłuższe trwa 17 minut, a inne zbliża się do dziesięciu - zdaje się to sugerować raczej ambitne dzieło. Niestety, długość poszczegól