Posty

Wyświetlanie postów z sierpień, 2016

[Recenzja] Svvamp - "Svvamp" (2016)

Obraz
Svvamp to pochodzące ze Szwecji hard/blues-rockowe power trio ze śpiewającym perkusistą. Muzycy mają prosty pomysł na swoją twórczość. Eponimiczny debiut zespołu to jeden wielki hołd dla grup w rodzaju Cream, Free, The Jimi Hendrix Experience, Led Zeppelin czy ogólnie muzyki z przełomu lat 60. i 70. Żadnych wątpliwości nie pozostawiają zresztą tytuły utworów w rodzaju "Fresh Cream" czy "Free at Last", nawiązujące do tak samo zatytułowanych płyt wiadomych zespołów, albo podebrany od Neila Younga "Down by the River". Nawet brzmienie jest stylizowane na tamtą epokę. Dobrze, że chociaż miks okazuje się bardziej współczesny, ze sprawiedliwie rozłożonymi instrumentami po kanałach i bez faworyzowania żadnego z nich. Nie da się jednak ukryć, że trio idzie po linii najmniejszego oporu, prezentując zbiór prostych, standardowych piosenek, podczas gdy w takiej stylistyce aż prosiłoby się o bardziej swobodne, jamowe podejście. Wśród jedenastu kawałków, trwających

[Recenzja] Anthrax - "Spreading the Disease" (1985)

Obraz
Cykl "Ciężkie poniedziałki" #6 Kilka lat temu dużym wydarzeniem muzycznym okazała się wspólna trasa tzw. wielkiej czwórki thrash metalu - zespołów Metallica, Slayer, Megadeth i Anthrax. Właśnie obecność wśród Big 4 tej ostatniej grupy wywołuje największe kontrowersje wśród ortodoksyjnych fanów. Krytyka Anthrax najczęściej skupia się na silniejszych wpływach klasycznego heavy metalu, nieco bardziej humorystycznym podejściu do grania, a zwłaszcza na wydaniu dwóch inspirowanych hip-hopem singli. Nic więc dziwnego, że fani gatunku chętnie zobaczyliby w tym miejscu którąś z bardziej konwencjonalnych kapel - w kolejce czekają m.in. Exodus, Overkill i Testament. Wielka czwórka jest jednak terminem przede wszystkim marketingowym, a właśnie te cztery grupy odniosły największy sukces komercyjny. Prawdziwy sukces Anthrax i dostrzeżenie zespołu poza metalową niszą to dopiero 1987 rok, gdy ukazał  się zarówno album "Among the Living", wypełniony rasowym thrash metalem, jak i

[Recenzja] Monarch - "Two Isles" (2016)

Obraz
Na debiutancki album kalifornijskiej grupy Monarch zwróciłem uwagę za sprawą okładki. Ta dość jednoznacznie kojarzy się z latami 60. i wyraźnie wskazuje na inspirację ówczesną kalifornijską sceną psychodeliczną, co jednak tylko w pewnym stopniu zdradza muzyczną zawartość. Płytę tego amerykańskiego zespołu wydała duńska oficyna o hiszpańskiej nazwie El Paradiso Records, specjalizująca się w klimatach retro. "Two Isles" niewątpliwie jest albumem niedzisiejszym. Kojarzyć się może z twórczością Quicksilver Messenger Service, The Allaman Brothers Band czy Wishbone Ash, a to za sprawą nieco jamowych utworów, zdominowanych przez solówki aż trzech gitarzystów, nierzadko prowadzone symultanicznie. Sporo tutaj też gitary akustycznej, wyraźnie pulsującego basu czy oldskulowych brzmień klawiszowych - melotronu lub Wurlitzera. Co ciekawe, sami muzycy wskazują też na inspirację shoegaze'em, jednak ogranicza się ona do lekko rozmytego brzmienia, które wciąż bardziej kojarzą mi się z

[Recenzja] Gary Moore - "After Hours" (1992)

Obraz
Po komercyjnym sukcesie "Still Got the Blues" było wręcz pewne, że album doczeka się kontynuacji. "After Hours" to płyta przygotowana dokładnie według tego samego schematu. Identyczna jest stylistyka, produkcja, dobór materiału - bluesowe standardy przeplatają się z kompozycjami autorskimi - a nawet po raz kolejny na sesję zaproszono prawdziwych bluesmanów: ponownie Alberta Collinsa oraz po raz pierwszy samego B.B. Kinga. Są też jednak pewne różnice. Tym razem jeszcze większą - naprawdę większą - rolę odgrywają dęciaki, a aranżacje dodatkowo wzbogacono o żeńskie chórki. Oba te elementy wykorzystano w najbardziej sztampowy, pozbawiony śladów wyobraźni sposób. W rezultacie akcenty przesuwają się jeszcze bardziej w stronę popu, choć wciąż wystylizowanego na produkt blueso-podobny. Pod względem komercyjnym był to strzał w dziesiątkę. "After Hours" świetnie radził sobie w notowaniach - w Wielkiej Brytanii doszedł aż do 4. miejsca notowania, pobijając tym sa

[Recenzja] Pantera - "Cowboys From Hell" (1990)

Obraz
Cykl "Ciężkie poniedziałki" #5 To jeden z tych albumów, które wprowadziły muzykę metalową w lata 90. "Cowboys From Hell" okazał się także nowym początkiem dla zespołu Pantera. O czterech wcześniejszych płytach sami muzycy najchętniej by zapomnieli. Wypełnia je muzyka w najlepszych momentach bliska stylistyce Judas Priest z najbardziej komercyjnego okresu, w pozostałych - bez reszty zanurzona w glam-metalowym kiczu. A jednak już w tamtym wstydliwym okresie musiał w zespole drzemać pewien potencjał, który dostrzegł Derek Shulman - szef wytwórni Atco Records, a wcześniej wokalista bardzo interesującej, choć mało znanej prog-rockowej grupy Gentle Giant. Zainteresowany grupą Shulman postanowił wysłać na jej koncert jednego ze swoich pracowników, który okazał się tak zachwycony koncertem, że jeszcze w nocy skontaktował się z przełożonym, przekonując go do podpisania kontraktu. Współpraca z większym labelem dała muzykom możliwość nagrywania z doświadczonym producentem. Pie

[Recenzja] Demon Fuzz - "Afreaka!" (1970)

Obraz
Demon Fuzz to kolejny, po opisanym niedawno Cymande, brytyjski zespół z przełomu lat 60. i 70., który tworzyli wyłącznie czarnoskórzy muzycy, imigranci z krajów Wspólnoty Narodów. Intryguje już sama okładka debiutanckiego albumu "Afreaka!". Zdecydowanie odbiega od ówczesnych standardów. Wbrew pozorom, zawartość longplaya nie brzmi szczególnie egzotycznie. Zespół czerpie z afroamerykańskiej tradycji muzycznej - przede wszystkim z funku i soulu, a w niewielkim stopniu także z bluesa czy jazzu - ale nadaje im bardziej brytyjskiego charakteru, wyraźnie inspirując się rockiem psychodelicznym. Dość bogate instrumentarium obejmuje gitarę, bas, bębny i perkusjonalia, a także elektryczne organy oraz różne dęciaki. Jest też wokalista o bardzo soulowej barwie i pasującym do niej sposobem śpiewania. Może też kojarzyć się ze Steve'em Winwoodem lub Glennem Hughesem. Otwarcie jest mocarne. Instrumentalny "Past, Present, and Future" rozpoczyna posępny riff przesterowaneg

[Recenzja] Peter Green - "In the Skies" (1979)

Obraz
"In the Skies" powstał po trudnym okresie w życiu Petera Greena. W 1973 roku stan jego zdrowia psychicznego pogorszył się na tyle, że został zmuszony całkowicie wycofać się z muzycznego biznesu. Kolejne lata spędził głównie na leczeniu psychiatrycznym, obejmującym terapię elektrowstrząsową. Dopiero pod koniec dekady jego stan poprawił się na tyle, że mógł wznowić karierę. W 1979 roku wystąpił anonimowo na albumie "Tusk" swojego dawnego zespołu Fleetwood Mac, ale przede wszystkim podpisał nowy kontrakt, którego efektem była seria autorskich albumów, rozpoczęta właśnie przez "In the Skies". Zawarta tu muzyka dobitnie uświadamia, że Green przez wiele lat był nie tylko nieobecny na muzycznej scenie, ale też najwidoczniej zupełnie nie śledził zachodzących na niej zmian. Identyczny materiał mógłby ukazać się dobrą dekadę wcześniej. W nagraniach na "In the Skies" Greena wspomógł m.in. jego kompan z pierwszych zespołów, Peter Bardens, wówczas klawisz

[Recenzja] Pentagram - "Relentless" (1985/93)

Obraz
Cykl "Ciężkie poniedziałki" #4 W latach 70. Black Sabbath wydawał się zjawiskiem zupełnie odrębnym od reszty ciężkiego rocka. Kwartet preferował raczej wolne tempa oraz mroczniejszą atmosferę. Wszystko zmieniło się w kolejnej dekadzie, gdy zespół - już bez Ozzy'ego Osbourne'a w składzie - zwrócił się w stronę bardziej typowego heavy metalu. Jednocześnie jednak pojawili się liczni naśladowcy oryginalnego wcielenia Brytyjczyków, a całe to zjawisko nazwano doom metalem. Jako czołowych przedstawicieli najczęściej wymienia się szwedzki Candlemass oraz amerykańskie Saint Vitus, Trouble i Pentagram. Ostatni z tych zespołów powstał już na początku lat 70., jednak przez całą dekadę wydał tylko kilka singli. W międzyczasie kilkakrotnie zmieniał nazwę - m.in. na Macabre, Virgin Death czy Wicked Angel - by jednak zawsze wrócić do tej pierwotnej. Wydawnictwo o tytule "Relentless" oficjalnie jest uznawane za wznowienie eponimicznego debiutu Pentagram z 1985 roku. W rz

[Recenzja] Rare Earth - "Get Ready" (1969)

Obraz
Odnosząca ogromne sukcesy w latach 60. wytwórnia Motown specjalizowała się wyłącznie w muzyce afroamerykańskiej. Szczególnie w R&B, który był wówczas w Stanach najbardziej popularnym gatunkiem. Pod koniec dekady zaczęło jednak wzrastać zainteresowanie granym głównie przez białych muzyków rockiem. Przedstawiciele Motown Records zdecydowali się na to odpowiedzieć otwarciem nowego pododdziału, Rare Earth Records, nazwanym tak od… pierwszej zakontraktowanej grupy. Propozycja nazwy padła ze strony samego zespołu, w formie żartu, jednak ku zaskoczeniu muzyków spotkała się z aprobatą. Na tym labelu zaczęto wydawać płyty bardziej gitarowe, odstające od profilu spółki-matki. Rare Earth miał już wówczas na koncie jeden album, wydany przez Verve w 1968 roku "Dreams/Answers", który wypełniły wyłącznie przeróbki cudzych kompozycji, zaprezentowanych w zupełnie nieodkrywczych, nieciekawych formalnie wersjach, a stylistycznie utrzymanych gdzieś na pograniczu popu, soulu i psychodelii

[Recenzja] Gary Moore - "Still Got the Blues" (1990)

Obraz
Wydane w latach 80. albumy Gary'ego Moore'a odnosiły spore sukcesy komercyjne. On sam był jednak coraz bardziej znużony graniem skomercjalizowanej odmiany ciężkiego rocka. W pewnym momencie wprost nazwał swoją ówczesną twórczość największą kupą gówna , a nawet przyznał, że przestał szanować siebie jako muzyka. Trudno nie docenić go za taką szczerość oraz trafną diagnozę. A także za podjęcie ryzyka i dokonanie drastycznego zwrotu stylistycznego u progu kolejnego dziesięciolecia. Album "Still Got the Blues" to hołd dla muzyki, na jakiej sam się wychował, czyli dla tytułowego bluesa. Co ciekawe, Moore stara się jak najbardziej zbliżyć do korzeni takiej muzyki, a przynajmniej do epoki elektrycznego bluesa, zamiast - wzorem innych białych muzyków - wplatać bluesowe schematy do rocka. Na sesję zaprosił nawet czarnoskórych bluesmanów Alberta Kinga i Alberta Collinsa. Udział wzięła też sekcja dęta, choć na liście płac nie zabrakło nazwisk muzyków kojarzonych raczej z hard

[Recenzja] Mercyful Fate - "Don't Break the Oath" (1984)

Obraz
Cykl "Ciężkie poniedziałki" #3 Pod pewnym względem jest to album lepszy od debiutu Mercyful Fate. "Melissa" ma brzmienie tylko trochę lepsze od nagrań demo, a "Don't Break the Oath" pod tym względem już niemalże przypomina profesjonalne nagranie. Oczywiście, taka surowa produkcja dla części słuchaczy może być zaletą, zwłaszcza że nieźle pasuje do tego złowieszczego klimatu. Osobiście wolę jednak dobrze zrealizowane płyty, dlatego doceniam ten delikatny postęp. Zwraca tu zresztą uwagę także wzbogacenie brzmienia o instrumenty klawiszowe, które odgrywają istotną rolę w rozbudowanym "The Oath", pokazującym zespół od nieco ambitniejszej strony, pozostając jednak w metalowych ramach. Są jeszcze świetne duety gitary z klawesynem, z zaskoczenia pojawiające się w "Nightmare" oraz "Come to the Sabbath". Takie ciekawe przełamania konwencji przydałyby się w muzyce metalowej znacznie częściej. W innych kwestiach jest to jednak pły

[Recenzja] Cymande - "Cymande" (1972)

Obraz
Cymande to jeden z najbardziej osobliwych brytyjskich zespołów lat 70. Tworzyli go wyłącznie czarnoskórzy muzycy, którzy postanowili grać muzykę odwołującą się bezpośrednio do ich afrykańskich korzeni, choć z zachodnimi naleciałościami, przede wszystkim w postaci nieco psychodelicznego klimatu. Grupa zadebiutowała eponimicznym albumem w 1972 roku. Co ciekawe, płyta ukazała się także w Polsce - co w czasach żelaznej kurtyny nie było wcale oczywiste - z zaledwie siedmioletnim poślizgiem. Na potrzeby tego wydania zmieniono okładkę i nadano tytuł "The Message", zaczerpnięty od jednego z utworów. Tak egzotyczna muzyka wydaje się kompletnym przeciwienstwem szarej rzeczywistości PRL, choć i dla współczesnego słuchacza może być pewnym kuriozum. Album wypełnia dziewięć utworów o dość zróżnicowanych inspiracjach, choć bardzo konsekwentnym klimacie. Grupa zdaje się adoptować niemal każdy możliwy styl, jaki wyrósł z afrykańskich tradycji. W "Zion I" oraz "Ras Tafarian

[Recenzja] Blues Pills - "Lady in Gold" (2016)

Obraz
Wydany dwa lata temu eponimiczny debiut Blues Pills był pewną sensacją na retro-rockowej scenie. Wprawdzie pod względem instrumentalnym nie prezentuje tamta płyta nic specjalnego - ot, solidnie zagrana imitacja klasycznego rocka przełomu lat 60. i 70. - jednak wyróżnia się warstwą wokalną. Przy mikrofonie w Blues Pills stoi bowiem dziewczyna, co w tego typu graniu wciąż stanowi raczej rzadkość. Elin Larsson to zresztą główny atut grupy; nie przypadkiem porównywano ją z Arethą Franklin, Grace Slik czy Janis Joplin. "Lady in Gold" idzie zresztą w podobnym kierunku, w jakim Joplin skręciła po rozstaniu z Big Brother and the Holding Company. Do znanej z debiutu mieszanki psychodelii, bluesa i hard rocka doszły wyraźne wpływy rhythm and bluesa czy soulu, dając Larsson możliwość pokazania w pełni swoich umiejętności. Uwagę zwraca na pewno bogatsze brzmienie "Lady in Gold". O ile na debiucie klawisze były tylko sporadycznym dodatkiem do gitary, basu i perkusji, tak tut

[Recenzja] Gary Moore - "After the War" (1989)

Obraz
Cykl "Ciężkie poniedziałki" #2   Album "After the War" to swego rodzaju podsumowanie dotychczasowej kariery Gary'ego Moore'a, ostatnie wydawnictwo przed drastyczną zmianą stylu i - tylko w wersji kompaktowej - delikatna zapowiedź przyszłego kierunku. Jest to też najlepsza płyta tego muzyka, jaką nagrał do tamtej pory. Na pewno pomogła współpraca z tylko jednym producentem, doświadczonym Peterem Collinsem, dzięki czemu całość faktycznie brzmi jak nagrana podczas jednej sesji, pomimo sporego zróżnicowania utworów. Być może to właśnie za sprawą Collinsa Moore przestał tutaj gonić za brzmieniowymi nowinkami. Zwraca uwagę bardziej powściągliwe wykorzystanie syntezatorów, a także powrót akustycznych bębnów, na których najczęściej gra Cozy Powell, choć w części nagrań zastępują go Simon Phillips lub Charlie Morgan. Podstawowego składu, oprócz Powella, dopełnili basista Bob Daisley i klawiszowiec Neil Carter, z którymi Moore współpracował już od dłuższego czasu,