[Recenzja] Beck, Bogert & Appice - "Live" (1973)

Autor: Opublikowano:


"Live" to zapis dwóch występów, jakie efemeryczna supergrupa Beck, Bogert & Appice dała w Osace 18 i 19 maja 1973 roku. Ten dwupłytowy album oryginalnie został wydany wyłącznie w Japonii i przez wiele lat nie był wznawiany w żadnym innym kraju. Dopiero w XXI doczekał się wydania w Stanach (wyłącznie kompaktowego) oraz w Australii i Nowej Zelandii (kompaktowego i winylowego). Europejscy fani do dziś są skazani wyłącznie na importowane egzemplarze. Szkoda, ponieważ to ciekawsze wydawnictwo od studyjnego debiutu bez tytułu. Podobnie jak inni wykonawcy w tamtych czasach, Jeff Beck, Tim Bogert i Carmine Appice na żywo grają z jeszcze większą energią oraz ze znacznie większą swobodą, rozbudowując swoje partie i wdając się w dłuższe zespołowe improwizacje.

Powtarza się tutaj praktycznie cały repertuar poprzedniego wydawnictwa. Zabrakło tylko "Oh to Love You", ale to akurat żadna strata. Już na otwarcie pojawia się najlepszy utwór z tamtego longplaya, "Superstition", w tej wersji jeszcze bardziej porywający. Jednak nawet dużo słabsze kompozycje, jak "Lose Myself with You", "Livin' Alone", "Black Cat Moan" czy "Why Should I Care", sporo tutaj zyskują dzięki bardziej jamowemu podejściu instrumentalistów. Choć ballady "Sweet Sweet Surrender" i "I'm So Proud" wyszły akurat dość niemrawo. Cieszy natomiast obecność dodatkowych utworów, których na debiucie nie było. Chyba całkiem premierowy "Boogie" można by wziąć za spontaniczny jam, gdyby nie obecność partii wokalnej. Repertuaru dopełniły kawałki poprzednich zespołów Becka. Nieco humorystycznie, ale bardzo sprawnie zagrany "Jeff's Boogie" sięga czasów The Yardbirds. Jest też całkiem spory wybór materiału z płyt The Jeff Beck Group. "Morning Dew" (z "Truth", a oryginalnie z repertuaru Bonnie Dobson) rozrósł się tutaj niemal do kwadransa, głównie za sprawą perkusyjnego popisu Appice'a. "Plynth" (z "Beck-Ola") został z kolei połączony z bluesowym standardem "Shotgun" Juniora Wellsa. Najlepiej wypada jednak znacznie bardziej zwięzły "Going Down", oryginalnie wykonywany przez mało znaną grupę Moloch, a przez gitarzystę nagrany już na album "The Jeff Beck Group". Tutejsze wykonanie ma zdecydowanie najwięcej czadu.

"Live" ma fajny, jamowy klimat, a żywiołowa gra muzyków naprawdę może się podobać, jednak wciąż jest to wydawnictwo dalekie od ideału. Kompozycjom, przynajmniej tym autorskim, brakuje wyrazistości, przez co czasem trudno zorientować się czy to wciąż ten sam, czy już kolejny utwór. Najsłabszym ogniwem pozostają jednak partie wokalne, które na żywo wypadają chyba jeszcze bardziej okropnie. Gdybym jednak miał wybrać jedno z dwóch wydawnictw Beck, Bogert & Appice, to bez wahania postawiłbym na koncertówkę. 

Ocena: 7/10


Beck, Bogert & Appice - "Live" (1973)

LP1: 1. Superstition; 2. Lose Myself with You; 3. Jeff's Boogie; 4. Going Down; 5. Boogie; 6. Morning Dew
LP2: 1. Sweet Sweet Surrender; 2. Livin' Alone; 3. I'm So Proud; 4. Lady; 5. Black Cat Moan; 6. Why Should I Care; 7. Plynth/Shotgun

 Skład: Jeff Beck - gitara, talkbox, wokal; Tim Bogert - gitara basowa, wokal; Carmine Appice - perkusja i instr. perkusyjne, wokal
Producent: Jeff Beck, Tim Bogert, Carmine Appice i Yuji Takahashi

Etykiety:

Komentarze

  1. Unknown25 czerwca 2017 00:04

    Bardzo dobra koncertowa płyta ale... No właśnie sporo jest tych ale. Po pierwsze zespołowi brakuje rasowego rockowego wokalisty, ktory tchnął by trochę klimatu w te kawałki. Wokal to najsłabsze ogniwo tej grupy. Po drugie wykonawczo rewelacyjnie ale kompozytorsko już niekoniecznie. Brakuje po prostu dobrych kompozycji. Broni się Lady, które jest świetne ale reszta jest przeciętna. Black Cat Moan brzmi dużo mocniej niż na płycie ale to wciąż niedopracowany i leniwy numer z potencjałem. Po trzecie zbyt widoczna jest przepaść między kompozycjami tej grupy a pierwszą ligą hard rocka czyli np. Deep Purple czy Black Sabbath. Przy takich koncertowych klasykach jak np. Speed King czy chociażby Children of the Grave kawałki Beck Bogert & Appice po prostu nie istnieją. Po czwarte jest sporo pozytywów: Carmine Appice okazuje się genialnym perkusistą wcale nie gorszym niż jego brat Vinny, Tim Bogert świetnie dotrzymuje mu kroku co czymi z nich jedną z najlepszych sekcji rytmicznych hard rocka, gitara Becka brzmi genialnie i dużo bardziej mocno i intrygująco niż w studiu. Niestety po raz kolejny zawiodłem się na jego grze bo oczekiwałem dużo więcej. Wydawało mi się że zagra co najmniej jak Blackmore na początku lat 70 skoro jest uznawany za mistrza gitary. Owszem jego gra jest bardzo dobra ale nic więcej. Wg mnie Blackmore, Iommi czy Gallagher biją Becka na głowę. Żeby nie było tak źle to płyta mi się podoba :-)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Komentarze niezwiązane z tematem posta nie będą publikowane. Jeśli jesteś tu nowy, przed zostawieniem komentarza najlepiej zapoznaj się ze stroną FAQ oraz skalą ocen.

Popularne w ostatnim tygodniu:

[Recenzja] Republika - "Nowe sytuacje" (1983) / "1984" (1984)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Cykl "Polskie ejtisy" #4 W momencie wydania debiutanckiego albumu grupa Republika była już prawdziwą gwiazdą na krajowej scenie. Zespół dorobił się czterech numerów jeden na wyznaczającej wówczas popularność Liście Przebojów Trójki: "Kombinat", "Sexy Doll", "Telefony" i "Biała flaga". Piąty, "Gadające głowy", dotarł zaledwie do miejsca piątego. Muzycy i ich otoczenie byli na tyle pewni swojej renomy, że żadnego z tych kawałków nie powtórzono na pierwszym długograju. "Nowe sytuacje", jak zresztą sugeruje tytuł, składają się wyłącznie z premierowego materiału. Kilka z nich zresztą też stało się wkrótce wielkimi przebojami - "Śmierć w bikini", "Znak równości" oraz "Arktyka" doszły na szczyt, "Halucynacje" do miejsca drugiego - a całkiem spory nakład płyty rozszedł się błyskawicznie i to pomimo ceny kilkukrotnie wyższej od innych ówczesnych wydawnictw.  Na repertuar oryginalnego w

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Death - "Human" (1991)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Cykl "Ciężkie poniedziałki" S02E05 Od tego albumu zaczyna się ten właściwy Death. Na "Human" zespół jeszcze bardziej niż dotychczas komplikuje swoją muzykę, czego efektem jest płyta niezwykle, jak na ówczesny metal ekstremalny, błyskotliwa. Pomogła w tym niewątpliwie kolejna zmiana składu, jaka nastąpiła tuż po pierwszych przymiarkach do nagrania tego longplaya. Dążący do absolutnej perfekcji Chuck Shuldiner, nie po raz pierwszy i nie ostani, skonfliktował się z pozostałymi muzykami, w rezultacie czego musiał stworzyć zespół od podstaw. Propozycję dołączenia do Death przyjęli gitarzysta Paul Masvidal i perkusista Sean Reinert - obaj z właśnie formułującego się Cynic - a także Steve Di Giorgio, wcześniej basista Sadus i Autopsy. Ten ostatni nie dotrwał jednak do końca prac nad albumem i część partii basu w "Cosmic Sea" dograł już jego następca, Scott Carino. Di Giorgio wrócił do zespołu w 1993 roku. Nie ma sensu udawać, że na "Human" nie chodzi gł

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Present - "This Is NOT the End" (2024)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Tytuł ósmego albumu Present - ukazującego się po piętnastoletniej przerwie wydawniczej - bardzo wyraźnie podkreśla, że to jeszcze nie koniec. Najprawdopodobnie to jednak właśnie koniec, biorąc pod uwagę, że w trakcie prac nad materiałem zmarł Roger Trigaux - gitarzysta, klawiszowiec i główny kompozytor grupy. To on pod koniec lat 70., gdy po nagraniu dwóch płyt z Univers Zero opuścił tamten zespół, założył Present i przez kolejne dziesięciolecia niestrudzenie stał na jego czele, pomimo braku komercyjnych sukcesów, o jakie zresztą grupy z kręgu Rock In Opposition wcale nie zabiegały. W nagraniach, oprócz Trigaux, udział wzięło wiele znaczących postaci sceny avant-progowej, jak perkusista Dave Kerman (5uu's, Thinking Plague, U Totem), gitarzysta François Mignot (Scherzoo) czy klawiszowiec Pierre Chevalier (Aranis, Univers Zero). Nie trudno więc zgadnąć, w jakim stylu utrzymany jest "This Is NOT the End". To rock progresywny w tej najbardziej awangardowej odmianie, przy czym

CZYTAJ DALEJ »

[Zapowiedź] Premiery płytowe kwiecień 2024

Autor: Opublikowano:
Obraz
Nie widzę w kwietniu żadnych oczywistych kandydatów na płyty tygodnia, ale wciąż któryś z poniższych - lub pominiętych w tym zestawieniu - albumów może mnie pozytywnie zaskoczyć. Z dobrych wiadomości widać w końcu jakieś wyraźniejsze przebudzenie sceny Windmill. Wprawdzie nowe wydawnictwa grup Ugly i Maruja to tylko EPki, z których większość materiału jest już znana z singli, ale dobre i tyle. W kwietniu pewnie odrobinę zmniejszy się częstotliwość nowych recenzji, po bardzo intensywnym marcu, gdy chciałem zmieścić jak najwięcej tekstów w ramach miesiąca kobiet. Najwyraźniej pomysł ten się spodobał, bo liczba wyświetleń w marcu była jedną z najwyższych (konkretnie drugą najwyższą). Myślę, że podobna akcja będzie powtarzana co roku. Oczywiście, w międzyczasie też nie zabraknie recenzji płyt z pierwszoplanową rolą kobiet. Może pojawią się też inne specjalne miesiące. Muzyczne premiery kwietnia 2024 2 kwietnia: Xploding Plastix - Thus EP 3 kwietnia: Ugly - Twice Around the Sun EP 5 kwiet

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Extra Life - "The Sacred Vowel" (2024)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Płyta tygodnia 1.04-7.04 Naprawdę sporo tym razem przesłuchałem albumów, aby wybrać ten najciekawszy. I ostatecznie padło na jeden z przesłuchanych najwcześniej, bo i najbardziej przeze mnie wyczekiwanych. Extra Life należy w końcu do grona tych rockowych zespołów, którym w XXI wieku udało się wypracować bardzo idiomatyczny styl. Debiutancki album "Secular Works" z 2008 roku przyniósł intrygującą fuzję klasycznego proga, math rocka oraz klasycznej muzyki mediewalnej. Kolejne dwie płyty nie były już tak porywające, a zespół zawiesił działalność. Dwa lata temu powrócił jednak z zaskakująco udanym "Secular Works, Vol. 2", bardziej dojrzałym i dopracowanym od pierwowzoru. Z oryginalnego składu pozostał wyłącznie śpiewający gitarzysta i klawiszowiec Charlie Looker, jednak to on był zawsze mózgiem Extra Life, a jego niekonwencjonalny, jak na rock, sposób śpiewania - inspirowany twórczością Guillauma de Machauta i ogólnie muzyką epoki ars nova - jest głównym wyróżnikiem ze

CZYTAJ DALEJ »