[Recenzja] Beck, Bogert & Appice - "Beck, Bogert & Appice" (1973)



Gdy w 1972 roku doszło do rozpadu zespołów The Jeff Beck Group i Cactus, w końcu stała się możliwa współpraca Jeffa Becka z Timem Bogertem i Carminem Appice'em. Muzycy planowali nagranie czegoś razem już kilka lat wcześniej, ale wtedy na przeszkodzie stanął samochodowy wypadek gitarzysty. Sekcja rytmiczna założyła wówczas Cactus, a Beck po powrocie do zdrowia zebrał zupełnie nowy skład swojej grupy, m.in. z klawiszowcem Maxem Middletonem oraz wokalistą Bobbym Trenchem. Obaj zostali zaangażowani także do nowego projektu, jednak szybko zrezygnowali. Beck, Bogert i Appice zdecydowali się działać jako trio, dzieląc między siebie obowiązki wokalne, które spadły głównie na perkusistę oraz basistę. W trakcie nagrywania eponimicznego albumu wspomogli ich klawiszowcy Duane Hitchings (ze składu Cactus) i Jimmy Greenspoon, jednak ich wkład nie był istotny. Zespół postawił na bardziej surowe granie, nawiązując do niegdysiejszej mody na tzw. power tria. Gitara wcale nie jest tu wiodącym instrumentem, lecz pozostawia sporo przestrzeni dla basu i bębnów, których rola nie ogranicza się do trzymania rytmu.

Beck, Bogert i Appice to niewątpliwie znakomici instrumentaliści, potrafiący ze sobą współpracować, jednocześnie przyciągając uwagę własnymi popisami. Niestety, żaden z nich nie był szczególnie zdolnym kompozytorem, co dobitnie uświadamia ten album. Najlepszą kompozycją jest tu bez wątpienia "Superstition", podarowany Beckowi przez Steviego Wondera w podziękowaniu za występ na albumie "Talking Book". Muzyk szybko pożałował oddania tak dobrej kompozycji i nagrał własną wersję, która ukazała się jeszcze zanim gitarzysta opublikował swoją. "Superstition" to utwór o najbardziej wyrazistej melodii, przyciągający jednak uwagę także świetnym wykonaniem, z intensywną, funkową grą sekcji rytmicznej oraz porywającymi zagrywkami Becka. Jedynie śpiew Bogerta wypada mało przekonująco. Zresztą ogólnie wokale nie są na tym albumie najlepsze. Pod względem muzycznym broni się jeszcze na pewno "Lady", z całkiem charakterystycznym riffem oraz fantastycznymi partiami basu. Słabiej wypadają pozostałe z ostrzejszych kawałków: "Black Cat Moan" jest nieco zbyt toporny, a "Why Should I Care", "Lose Myself with You" i "Livin' Alone" popadają w straszny banał. Nie lepiej prezentują się ballady. "Oh to Love You" wypada dość kiczowato, a utrzymany w klimacie amerykańskiego południa "Sweet Sweet Surrender" razi naprawdę fatalnym refrenem. Niewątpliwie bardziej udany okazuje się soulowy "I'm So Proud", ale to akurat kompozycja Curtisa Mayfielda, bardzo nieporadnie zaśpiewana w porównaniu z oryginałem.

Słychać, że grają tu świetni instrumentaliści. Podoba mi się to surowe brzmienie większości kawałków i wyraźnie zaznaczająca swoją obecność sekcja rytmiczna. Świetnym pomysłem było dodanie tu i ówdzie - nie tylko w "Superstition" i "I'm So Proud" - elementów muzyki afroamerykańskiej. Jednak kompozycje na ogół są bardzo przeciętne, a zaśpiewane jest to wszystko po prostu fatalnie. Muzycy zdecydowanie powinni zatrzymać w składzie Trencha albo ściągnąć Pete'a Frencha (członka Cactus, a do tego współautora "Lady") lub nawet Roda Stewarta, który ponoć miał zasilić skład, gdy Beck, Bogert i Appice po raz pierwszy zabierali się do współpracy.

Ocena: 6/10



Beck, Bogert & Appice - "Beck, Bogert & Appice" (1973)

1. Black Cat Moan; 2. Lady; 3. Oh to Love You; 4. Superstition; 5. Sweet Sweet Surrender; 6. Why Should I Care; 7. Lose Myself with You; 8. Livin' Alone; 9. I'm So Proud

Skład: Jeff Beck - gitara, wokal (1); Tim Bogert - gitara basowa, wokal (4,6,7); Carmine Appice - perkusja i instr. perkusyjne, wokal (2,3,5,8,9)
Gościnnie: Duane Hitchings - pianino i melotron (3); Jimmy Greenspoon - pianino (5); Danny Hutton - dodatkowy wokal (5)
Producent: Don Nix, Jeff Beck, Tim Bogert i Carmine Appice


Komentarze

Popularne w ostatnim tygodniu:

[Recenzja] Julia Holter - "Something in the Room She Moves" (2024)

[Recenzja] Alice Coltrane - "The Carnegie Hall Concert" (2024)

[Recenzja] Laurie Anderson - "Big Science" (1982)

[Recenzja] Księżyc - "Księżyc" (1996)

[Zapowiedź] Premiery płytowe marzec 2024