[Recenzja] Deep Purple - "Copenhagen 1972" (2013)



Trudno zliczyć która to już koncertówka Deep Purple - nawet licząc tylko oficjalne. Przynajmniej czterdziesta-któraś. Za to dopiero druga z serii The Official Deep Purple (Overseas) Live Series, przygotowywanej przez obecnego wydawcę zespołu, earMUSIC. Jest to zapis koncertu najsłynniejszego składu grupy, znanego jako Mark II, z Kopenhagi, z 1 marca 1972 roku. A więc tuż przed premierą albumu "Machine Head", a także mniej niż pół roku przed słynnymi koncertami w Japonii, których zapis znalazł się na klasycznym "Made in Japan". Tutaj setlista była bardzo podobna. Główna różnica to brak "Smoke on the Water". Dzisiaj trudno sobie wyobrazić koncert Deep Purple bez tego kawałka, ale trzeba pamiętać, że dopiero w 1973 roku, kiedy został wydany na singlu, stał się przebojem. Wcześniej muzycy w ogóle nie zauważyli jego potencjału. Wydawca znalazł jednak sposób, aby i ten utwór się tutaj znalazł, ale o tym później.

Pierwsze zaskoczenie, i to niezbyt miłe, czeka już po odpaleniu płyty. Może niepotrzebnie spodziewałem się, że pod względem brzmienia będzie tu równie dobrze, jak na "Made in Japan". Niestety, jakość jest niemal bootlegowa. Wykonawczo jest całkiem nieźle, w końcu zespół był wówczas u szczytu popularności, a muzycy nie stracili jeszcze zaangażowania. Jednak materiał ten nie jest tak porywający, jak wspomniana już dwukrotnie koncertówka. Może to kwestia brzmienia... Zespół stosuje tu podobne patenty: gitarowo-wokalny pojedynek w "Strange Kind of Woman", solówka perkusyjna w "The Mule", itd. Jednak jak wiadomo, każdy koncert Deep Purple wyglądał zupełnie inaczej, ze względu na skłonność muzyków do improwizacji. I tak "Highway Star" słyszymy tutaj z rozbudowanym wstępem, zaś "Child in Time" rozrósł się do ponad 17 minut. W tym drugim, w siódmej minucie, pojawia się też nieznany mi wcześniej piękny motyw klawiszowy. Cóż jednak z tego, skoro oba utwory nie robią na mnie takiego wrażenia, jak wersje "japońskie". Ciężko było mi wysłuchać tej płyty w całości. Zwłaszcza jego finału, w postaci rozciągniętego do ponad dwudziestu minut "Space Truckin'".

Drugi dysk rozpoczynają trzy utwory zagrane na bis duńskiego koncertu. Cieszy zwłaszcza obecność "Fireball", od którego bisy się rozpoczęły. Utwór nie był grany podczas japońskich koncertów (zastąpił go "Speed King"); w ogóle nie był często wykonywany na żywo, co naprawdę ciężko zrozumieć. Przecież to idealny numer do grania na żywo. Pozostałe dwa utwory to przeróbka "Lucille" Little Richarda, oraz przebój "Black Night". Kolejne trzy utwory zostały zarejestrowane ponad rok później, 29 maja 1973, w Nowym Jorku. Jest wśród nich "Smoke on the Water", jak również krótsze niż na duńskim występie wykonania "Strange Kind of Woman" i "Space Truckin'", co akurat zaliczam na plus, zwłaszcza w przypadku tego drugiego kawałka. Także brzmienie jest o wiele lepsze. Szkoda tylko, że występ ten nie został zarejestrowany w całości. Jego zapis mógłby być bardziej ekscytujący od tego z Kopenhagi. Album zawiera jeszcze jeden dodatek - zapis wywiadu z 1971 roku, zarejestrowany podczas australijskiej trasy zespołu.

Warto dodać, że materiał z "Copenhagen 1972" nie jest premierowy. Duński występ został wydany w 2007 roku na albumie "Live in Denmark 1972", natomiast jego zapis wideo (jest to zresztą jedyny występ Mark II z lat 70., który został sfilmowany w całości) był dostępny na kasetach VHS: wydanej tylko w Japonii "Machine Head Live 1972" (1987), oraz europejskiej "Scandinavian Nights (Live in Denmark 1972)" (1990). W 2005 roku materiał ten został wznowiony na DVD, pod tytułem "Live in Concert 1972/73". Jako dodatek wydawnictwo zawierało - a jakże - rejestrację wspomnianych trzech utworów z Nowego Jorku. Co ciekawe, brzmienie tego wydawnictwa jest znacznie lepsze, niż "Copenhagen 1972".

Ocena: 6/10



Deep Purple - "Copenhagen 1972" (2013)

CD1: 1. Highway Star; 2. Strange Kind of Woman; 3. Child In Time; 4. The Mule; 5. Lazy; 6. Space Truckin'
CD2: 1. Fireball; 2. Lucille; 3. Black Night; 4. Strange Kind of Woman; 5. Smoke on the Water; 6. Space Truckin'; 7. 1971 Australian Interview

Skład: Ian Gillan - wokal, instr. perkusyjne, harmonijka; Ritchie Blackmore - gitara; Jon Lord - instr. klawiszowe; Roger Glover - bass; Ian Paice - perkusja
Producent: Martin Birch


Komentarze

Popularne w ostatnim tygodniu:

[Recenzja] Julia Holter - "Something in the Room She Moves" (2024)

[Recenzja] Alice Coltrane - "The Carnegie Hall Concert" (2024)

[Recenzja] Laurie Anderson - "Big Science" (1982)

[Recenzja] Księżyc - "Księżyc" (1996)

[Zapowiedź] Premiery płytowe marzec 2024