[Recenzja] Porcupine Tree - "Stupid Dream" (1999)

Autor: Opublikowano:


Na "Stupid Dream" Steven Wilson postanowił sprawdzić się jako twórca poprockowych piosenek, nie ukrywając fascynacji wczesnym Radiohead i podobnymi twórcami. Efektem są bardzo proste kawałki, pozbawione jednak koniecznej w takiej stylistyce przebojowości. Wilson w charakterystyczny dla siebie sposób smęci i smuci. Nawet w nieco żywszych, pod względem instrumentalnym, momentach ("Even Less", "Piano Lesson", "Slave Called Shiver") partie wokalne nadają bardzo anemicznego charakteru. Tym bardziej miałko wypadają te łagodniejsze fragmenty w rodzaju "Pure Narcotic", "Don't Hate Me", "Baby Dream in Cellophane", "Stranger by the Minute", "A Smart Kid" i "Stop Swimming". Sytuacji na pewno nie ratuje to, że w utworach bardzo niewiele się dzieje, za to wiele momentów zostało na siłę rozwleczone, zupełnie bez pomysłu, co pogłębia znużenie. Jedynie nawiązujący do wcześniejszych dokonań instrumental "Tinto Brass", z transową grą sekcji rytmicznej i klimatyczną partią fletu w wykonaniu Theo Travisa, przyciąga uwagę. Przynajmniej przez pierwszą połowę, zanim cały nastrój zostaje zrujnowany topornym, metalowym riffem. Inna sprawa, że to, co w tym nagraniu najlepsze, zostało bezczelnie skopiowane od grupy Gong - podobieństwo do "Master Builder" z "You" jest tak ewidentne, że nie może być przypadkiem.

Najbardziej w tym wszystkim dziwi mnie to, że "Stupid Dream" jest bardzo cenionym albumem wśród osób deklarujących pogardę dla popu i słuchających, we własnym mniemaniu, ambitnej muzyki, zachłystując się różnymi neo-progami (i mając zerowe pojęcie o faktycznie progresywnej muzyce). To już wspomniany Radiohead na swoim "O.K. Computer" jest dużo bardziej ambitny i progresywny, i aż tak bardzo nie smęci, jak Wilson na tym albumie. "Stupid Dream" to Porcupine Tree w najgorszym, najnudniejszym wydaniu.

Ocena: 3/10


Porcupine Tree - "Stupid Dream" (1999)

1. Even Less; 2. Piano Lesson; 3. Stupid Dream; 4. Pure Narcotic; 5. Slave Called Shiver; 6. Don't Hate Me; 7. This Is No Rehearsal; 8. Baby Dream in Cellophane; 9. Stranger by the Minute; 10. A Smart Kid; 11. Tinto Brass; 12. Stop Swimming

Skład: Steven Wilson - wokal, gitara, bass (8,9), pianino, sample; Richard Barbieri - instr. klawiszowe; Colin Edwin - bass, kontrabas (12); Chris Maitland - perkusja i instr. perkusyjne, dodatkowy wokal (9)
Gościnnie: Theo Travis - flet (6,11), saksofon (6); East of England Orchestra - instr. smyczkowe
Producent: Steven Wilson

Etykiety:

Komentarze

  1. Metal Mike28 października 2018 20:59

    Czy każdy/wszyscy Brytol/Brytole od końca lat 90 do teraz musi/muszą tworzyć nudną, pretensjonalną muzykę z dużą ilością pogłosu na wokalu (i nie tylko na wokalu) w celu nadania całości tego pseudo emocjonalnego i "melancholijnego" klimatu? XD

    OdpowiedzUsuń
  2. Bliskie i dalekie szlaki2 listopada 2018 19:13

    Nuda, panie. Parę fajnych momentów się tu znajdzie ("Even Less", "Piano Lessons", "Stranger by the Minute", gdyby brzmiał bardziej wyraziście, "Don't Hate Me"), ale giną one w ogólnej masie.
    Nie rozumiem fenomenu tej płyty.
    Ciekawi mnie za to, czy piosenki typu "Piano Lessons" i "4 Chords That Made A Million" to nie jest usilna próba przekonania autora do wyrażonej w tekście idei. To trochę tak, jakby zastanawiał się w stylu "chcę, ale co o mnie powiedzą"?
    Dziwi mnie to zamiłowanie do melancholii, bo podskórnie czuć w tych wszystkich albumach sporo agresji. Wilsonowi tu bliżej do Frippa niż Gilmoura.

    OdpowiedzUsuń
  3. Voytas23 października 2019 00:55

    Steven boi się na tej płycie przywalic.Są momenty mocniejszego grania gdzie nie tylko czuć agresję ale też ją słychać. Ogólnie za dużo tu smecenia,nawet jak na Wilsona.Sporo też zwykłych piosenek,ale zbyt melancholijnych właśnie.
    Natomiast jeśli Steven chciał zrobić album popowy to powinien postąpić tak jak np.The Cure na 'The Head On The Door'.Ja wiem ze to inna stylistyka ale tamten album jest spojniejszy i lepiej skonstruowany pod kątem przebojowosci.Piosenki są zgrabniejsze.A tutaj skończyło się na próbach i przymiarkach.Tak jakby zespół był w rozkroku pomiędzy przystepnoscia a wyrafinowaniem ze wskazaniem na to pierwsze,ale bez wyrazistości.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Komentarze niezwiązane z tematem posta nie będą publikowane. Jeśli jesteś tu nowy, przed zostawieniem komentarza najlepiej zapoznaj się ze stroną FAQ oraz skalą ocen.

Popularne w ostatnim tygodniu:

[Recenzja] Death - "Human" (1991)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Cykl "Ciężkie poniedziałki" S02E05 Od tego albumu zaczyna się ten właściwy Death. Na "Human" zespół jeszcze bardziej niż dotychczas komplikuje swoją muzykę, czego efektem jest płyta niezwykle, jak na ówczesny metal ekstremalny, błyskotliwa. Pomogła w tym niewątpliwie kolejna zmiana składu, jaka nastąpiła tuż po pierwszych przymiarkach do nagrania tego longplaya. Dążący do absolutnej perfekcji Chuck Shuldiner, nie po raz pierwszy i nie ostani, skonfliktował się z pozostałymi muzykami, w rezultacie czego musiał stworzyć zespół od podstaw. Propozycję dołączenia do Death przyjęli gitarzysta Paul Masvidal i perkusista Sean Reinert - obaj z właśnie formułującego się Cynic - a także Steve Di Giorgio, wcześniej basista Sadus i Autopsy. Ten ostatni nie dotrwał jednak do końca prac nad albumem i część partii basu w "Cosmic Sea" dograł już jego następca, Scott Carino. Di Giorgio wrócił do zespołu w 1993 roku. Nie ma sensu udawać, że na "Human" nie chodzi gł

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Republika - "Nowe sytuacje" (1983) / "1984" (1984)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Cykl "Polskie ejtisy" #4 W momencie wydania debiutanckiego albumu grupa Republika była już prawdziwą gwiazdą na krajowej scenie. Zespół dorobił się czterech numerów jeden na wyznaczającej wówczas popularność Liście Przebojów Trójki: "Kombinat", "Sexy Doll", "Telefony" i "Biała flaga". Piąty, "Gadające głowy", dotarł zaledwie do miejsca piątego. Muzycy i ich otoczenie byli na tyle pewni swojej renomy, że żadnego z tych kawałków nie powtórzono na pierwszym długograju. "Nowe sytuacje", jak zresztą sugeruje tytuł, składają się wyłącznie z premierowego materiału. Kilka z nich zresztą też stało się wkrótce wielkimi przebojami - "Śmierć w bikini", "Znak równości" oraz "Arktyka" doszły na szczyt, "Halucynacje" do miejsca drugiego - a całkiem spory nakład płyty rozszedł się błyskawicznie i to pomimo ceny kilkukrotnie wyższej od innych ówczesnych wydawnictw.  Na repertuar oryginalnego w

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Present - "This Is NOT the End" (2024)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Tytuł ósmego albumu Present - ukazującego się po piętnastoletniej przerwie wydawniczej - bardzo wyraźnie podkreśla, że to jeszcze nie koniec. Najprawdopodobnie to jednak właśnie koniec, biorąc pod uwagę, że w trakcie prac nad materiałem zmarł Roger Trigaux - gitarzysta, klawiszowiec i główny kompozytor grupy. To on pod koniec lat 70., gdy po nagraniu dwóch płyt z Univers Zero opuścił tamten zespół, założył Present i przez kolejne dziesięciolecia niestrudzenie stał na jego czele, pomimo braku komercyjnych sukcesów, o jakie zresztą grupy z kręgu Rock In Opposition wcale nie zabiegały. W nagraniach, oprócz Trigaux, udział wzięło wiele znaczących postaci sceny avant-progowej, jak perkusista Dave Kerman (5uu's, Thinking Plague, U Totem), gitarzysta François Mignot (Scherzoo) czy klawiszowiec Pierre Chevalier (Aranis, Univers Zero). Nie trudno więc zgadnąć, w jakim stylu utrzymany jest "This Is NOT the End". To rock progresywny w tej najbardziej awangardowej odmianie, przy czym

CZYTAJ DALEJ »

[Zapowiedź] Premiery płytowe kwiecień 2024

Autor: Opublikowano:
Obraz
Nie widzę w kwietniu żadnych oczywistych kandydatów na płyty tygodnia, ale wciąż któryś z poniższych - lub pominiętych w tym zestawieniu - albumów może mnie pozytywnie zaskoczyć. Z dobrych wiadomości widać w końcu jakieś wyraźniejsze przebudzenie sceny Windmill. Wprawdzie nowe wydawnictwa grup Ugly i Maruja to tylko EPki, z których większość materiału jest już znana z singli, ale dobre i tyle. W kwietniu pewnie odrobinę zmniejszy się częstotliwość nowych recenzji, po bardzo intensywnym marcu, gdy chciałem zmieścić jak najwięcej tekstów w ramach miesiąca kobiet. Najwyraźniej pomysł ten się spodobał, bo liczba wyświetleń w marcu była jedną z najwyższych (konkretnie drugą najwyższą). Myślę, że podobna akcja będzie powtarzana co roku. Oczywiście, w międzyczasie też nie zabraknie recenzji płyt z pierwszoplanową rolą kobiet. Może pojawią się też inne specjalne miesiące. Muzyczne premiery kwietnia 2024 2 kwietnia: Xploding Plastix - Thus EP 3 kwietnia: Ugly - Twice Around the Sun EP 5 kwiet

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Death - "The Sound of Perseverance" (1998)

Autor: Opublikowano:
Obraz
  Nieczęsto się zdarza, by dyskografię zamykał jej najmocniejszy punkt. Ogólnie niewielu było wykonawców, którzy z płyty na płytę stawaliby się coraz lepsi, w międzyczasie pomagając w stworzeniu nowego muzycznego stylu, a następnie nieustannie poszerzając jego ramy. Takim zespołem był Death, jeden pionierów death metalu - niewykluczone, że to właśnie od jego szyldu nazwano całą stylistykę, choć    znawcy wskazują też inną możliwą etymologię. Dowodzona przez śpiewającego gitarzystę Chucka Shuldinera grupa pozostawiła po sobie siedem albumów. Trzy pierwsze wyznaczyły ramy deathmetalowej stylistyki, które wkrótce miały okazać się dla zespołu zbyt ciasne. Prawdziwym przełomem okazał się czwarty w dyskografii "Human", przynoszący zwrot w stronę grania bardziej złożonego pod względem technicznym, pokazującego wręcz progresywne myślenie o strukturze utworów. "Individual Thought Patterns" i "Symbolic" przynoszą równie pomysłowe podejście do ekstremalnego metalu, n

CZYTAJ DALEJ »