[Recenzja] Megadeth - "Countdown to Extinction" (1992)

Autor: Opublikowano:


Ciekawa sprawa z tym albumem. Bo skład tu taki sam, jak na poprzednim w dyskografii "Rust in Peace", a podejście zupełnie inne. Dave Mustaine zapewne pozazdrościł sukcesu, jaki jego byli koledzy z Metalliki osiągnęli dzięki swojemu eponimicznemu albumowi z czarną okładką. "Countdown to Extinction" idzie podobną drogą. Utwory stały się prostsze, bardziej uporządkowane, bardziej wyraziste. Stylistycznie bliższe zwykłego heavy metalu lub nawet hard rocka, niż thrashu. Nagle okazało się, że rudy potrafi pisać dość zgrabne... piosenki. Najlepszym tego przykładem takie nagrania, jak "Symphony of Destruction" (spory przebój singlowy), "Skin O' My Teeth" (nieco mniejszy przebój) czy tytułowy "Countdown to Extinction" (niesłusznie mniej popularny). W porównaniu z wcześniejszymi longplayami Megadeth, panuje tu odrobinę większa różnorodność. Najcięższe w zestawie "Architecture of Aggression" i "Ashes in Your Mouth" kojarzą się z bardzo popularną w tamtym czasie Panterą. A na przeciwnym biegunie mieszczą się quasi-ballady "Foreclosure of a Dream" (tutaj łagodniejsze fragmenty zestawiono z topornymi zaostrzeniami) i "Captive Honour" (tu balladowy jest tylko wstęp). Jednak pomimo tych urozmaiceń, album na dłuższą metę jest nieco zbyt monotonny. To dlatego, że często jeden pomysł został wykorzystany do stworzenia kilku utworów - dlatego wiele z nich nic nie wnosi. W rezultacie, przesłuchanie całości jest dla mnie dość męczące. Poza tym, nie ma tu oczywiście niczego wybitnego. Przyzwoite granie, ale nic, do czego warto byłoby wracać.

Ocena: 6/10


Megadeth - "Countdown to Extinction" (1992)

1. Skin O' My Teeth; 2. Symphony of Destruction; 3. Architecture of Aggression; 4. Foreclosure of a Dream; 5. Sweating Bullets; 6. This Was My Life; 7. Countdown to Extinction; 8. High Speed Dirt; 9. Psychotron; 10. Captive Honour; 11. Ashes in Your Mouth

Skład: Dave Mustaine - wokal i gitara; Marty Friedman - gitara, dodatkowy wokal; Dave Ellefson - bass, dodatkowy wokal; Nick Menza - perkusja, dodatkowy wokal
Producent: Dave Mustaine i Max Norman

Etykiety:

Komentarze

  1. Robert Rosiński14 kwietnia 2019 19:52

    Powtórzyłem całą dyskografię (do "TH1RT3EN") i powiem tak - dla mnie to typowo solidny zespół, który raczej nie schodził poniżej pewnego poziomu (może z wyjątkiem "Risk"), ale niewiele dzieł oceniłbym powyżej 7-ki. A na ostatnich płytach (tak od 2007 roku) nie mam praktycznie do czego powracać. Mimo że w swojej kategorii to dobre granie.

    Mam nadzieję, że będą jeszcze wznowienia recenzji (chwalonych kiedyś) "Youthanasia" i "Cryptic Writings", bo to zdecydowanie jedne z najfajniejszych płyt Megadeth, z zapamiętywalnymi kompozycjami i kilkoma świetnymi melodiami.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dobromir14 kwietnia 2019 23:02

      Ja najbardziej czekam na "Risk" :) :) A te późniejsze też mnie nie obchodzą

      Usuń
    2. Jakub Knapik15 kwietnia 2019 16:24

      > Youthanasia
      > zapamiętywalne kompozycje
      Wybierz jedno :) "Youthanasia" to dla mnie takie 5/10, "Cryptic Writings" biję ten pierwszy na głowę :)

      Usuń
    3. Paweł Pałasz15 kwietnia 2019 17:06

      Wciąż pamiętam niektóre kawałki z "Youthanasii", a nie słyszałem tego albumu od jakiś siedmiu lat.

      Usuń
    4. Robert Rosiński15 kwietnia 2019 17:59

      Według mnie zawarte tam utwory są wyraziste, a przynajmniej połowa z nich. Pierwsze cztery zapamiętałem niemal od razu. Jak na przebojowy heavy metal (bo to już nie thrash) to naprawdę bardzo dobry album.

      Usuń
    5. Jakub Knapik15 kwietnia 2019 21:54

      Ostatnio słuchałem tego albumu i się wynudziłem strasznie, każdy kawałek był prawie na jedno kopyto, a nie było żadnych urozmaiceń, wyróżników. Faktem jest natomiast, że melodie są dobre.

      Usuń
    6. Paweł Pałasz15 kwietnia 2019 22:10

      A harmonijka w dwóch kawałkach? Śpiew po francusku w innym? ;) Jakieś urozmaicenia są. Fakt, że niezbyt wiele i całość jest dość monotonna.

      Usuń
  2. marcin jerzy moneta6 czerwca 2020 00:02

    Ta recenzja to jakiś żart. Płyta jest rewelacyjna
    po przeczytaniu tej recenzji mam wrażenie, że chodzi w niej wyłącznie o prowokację

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Paweł Pałasz6 czerwca 2020 10:30

      To akurat bardzo pozytywna recenzja, jak na tego typu stylistykę. A że album posiada istotne wady nawet jak na taką stricte użytkową muzykę, to na nic więcej nie zasługuje. W czasach, gdy jedynym dla mnie punktem odniesienia były tylko popularne kapele rockowe i metalowe, też oceniałem ten album znacznie wyżej. Ale jak się pozna coś więcej, to taka muzyka dobitnie odsłania swoje liczne niedoskonałości.

      Usuń

Prześlij komentarz

Komentarze niezwiązane z tematem posta nie będą publikowane. Jeśli jesteś tu nowy, przed zostawieniem komentarza najlepiej zapoznaj się ze stroną FAQ oraz skalą ocen.

Popularne w ostatnim tygodniu:

[Recenzja] Pearl Jam - "Dark Matter" (2024)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Jeśli nowy album takiego  zespołu nie dostaje w "Teraz Rocku" kompletu gwiazdek, to coś musi być na rzeczy. Teoretycznie wszystko jest tu jednak na miejscu. Pearl Jam na "Dark Matter" uparcie trzyma się stylistyki dziaderskiego rocka, ale wróciła tu energia - może z wyjątkiem coraz bardziej niedomagającego wokalnie Veddera - i radość z grania, jakich nie było chyba aż od czasu "Backspacer" sprzed lat piętnastu, a i wcześniej już zdarzało się jej brakować. Ta zmiana jest zapewne zasługą dość spontanicznego podejścia do prac nad płytą - pisanie materiału i nagranie go zajęło ponoć około miesiąca. W całym tym procesie wspierał grupę młody producent, kompozytor (współautor wszystkich kawałków) oraz multiinstrumentalista Andrew Watt - w ostatnim czasie główny specjalista od reanimowania podstarzałych gwiazd rocka,  vide  zeszłoroczne albumy The Rolling Stones i Iggy'ego Popa. Tyle tylko, że sam entuzjazm, jaki pojawił się podczas sesji, to trochę za mało, ż

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] ||ALA|MEDA|| - "Spectra Vol. 2" (2024)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Płyta tygodnia 15.04-21.04 Tydzień z aż dwiema dużymi premierami, na których skupiły się media - nowej, nudnej Taylor Swift i maksymalnie bezpiecznym, ale lepszym od moich przewidywań "Dark Matter" Pearl Jam - jednak najciekawsze rzeczy dzieją się oczywiście poza mainstreamem. "Spectra Vol. 2" kwintetu ||ALA|MEDA|| przypomina mi, jak dobry może być współczesny polski niezal. Pod szyldem Alameda - zapisywanym na różne sposoby, przeważnie z dodatkiem cyfr wskazujących na aktualną liczbę członków - działały do tej pory różne efemeryczne projekty Jakuba Ziołka. Towarzyszący mu muzycy oraz stylistyka zmieniały się z płyty na płytę. Tym razem otrzymujemy jednak bezpośrednią kontynuację "Spectra Vol. 1" sprzed dwóch lat, nagraną w tym samym składzie, co poprzednio. Po takim tytule należało się tego zresztą spodziewać. Niewykluczone, że po latach poszukiwań Ziołek znalazł odpowiednią dla siebie niszę, która w dodatku nie jest licznie reprezentowana na polskiej sce

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Death - "Human" (1991)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Cykl "Ciężkie poniedziałki" S02E05 Od tego albumu zaczyna się ten właściwy Death. Na "Human" zespół jeszcze bardziej niż dotychczas komplikuje swoją muzykę, czego efektem jest płyta niezwykle, jak na ówczesny metal ekstremalny, błyskotliwa. Pomogła w tym niewątpliwie kolejna zmiana składu, jaka nastąpiła tuż po pierwszych przymiarkach do nagrania tego longplaya. Dążący do absolutnej perfekcji Chuck Shuldiner, nie po raz pierwszy i nie ostani, skonfliktował się z pozostałymi muzykami, w rezultacie czego musiał stworzyć zespół od podstaw. Propozycję dołączenia do Death przyjęli gitarzysta Paul Masvidal i perkusista Sean Reinert - obaj z właśnie formułującego się Cynic - a także Steve Di Giorgio, wcześniej basista Sadus i Autopsy. Ten ostatni nie dotrwał jednak do końca prac nad albumem i część partii basu w "Cosmic Sea" dograł już jego następca, Scott Carino. Di Giorgio wrócił do zespołu w 1993 roku. Nie ma sensu udawać, że na "Human" nie chodzi gł

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Present - "This Is NOT the End" (2024)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Tytuł ósmego albumu Present - ukazującego się po piętnastoletniej przerwie wydawniczej - bardzo wyraźnie podkreśla, że to jeszcze nie koniec. Najprawdopodobnie to jednak właśnie koniec, biorąc pod uwagę, że w trakcie prac nad materiałem zmarł Roger Trigaux - gitarzysta, klawiszowiec i główny kompozytor grupy. To on pod koniec lat 70., gdy po nagraniu dwóch płyt z Univers Zero opuścił tamten zespół, założył Present i przez kolejne dziesięciolecia niestrudzenie stał na jego czele, pomimo braku komercyjnych sukcesów, o jakie zresztą grupy z kręgu Rock In Opposition wcale nie zabiegały. W nagraniach, oprócz Trigaux, udział wzięło wiele znaczących postaci sceny avant-progowej, jak perkusista Dave Kerman (5uu's, Thinking Plague, U Totem), gitarzysta François Mignot (Scherzoo) czy klawiszowiec Pierre Chevalier (Aranis, Univers Zero). Nie trudno więc zgadnąć, w jakim stylu utrzymany jest "This Is NOT the End". To rock progresywny w tej najbardziej awangardowej odmianie, przy czym

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Republika - "Nowe sytuacje" (1983) / "1984" (1984)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Cykl "Polskie ejtisy" #4 W momencie wydania debiutanckiego albumu grupa Republika była już prawdziwą gwiazdą na krajowej scenie. Zespół dorobił się czterech numerów jeden na wyznaczającej wówczas popularność Liście Przebojów Trójki: "Kombinat", "Sexy Doll", "Telefony" i "Biała flaga". Piąty, "Gadające głowy", dotarł zaledwie do miejsca piątego. Muzycy i ich otoczenie byli na tyle pewni swojej renomy, że żadnego z tych kawałków nie powtórzono na pierwszym długograju. "Nowe sytuacje", jak zresztą sugeruje tytuł, składają się wyłącznie z premierowego materiału. Kilka z nich zresztą też stało się wkrótce wielkimi przebojami - "Śmierć w bikini", "Znak równości" oraz "Arktyka" doszły na szczyt, "Halucynacje" do miejsca drugiego - a całkiem spory nakład płyty rozszedł się błyskawicznie i to pomimo ceny kilkukrotnie wyższej od innych ówczesnych wydawnictw.  Na repertuar oryginalnego w

CZYTAJ DALEJ »