Posty

Wyświetlanie postów z 2012

[Recenzja] Pink Floyd - "The Division Bell" (1994)

Obraz
Niektórzy uważają ten album z jedno z największych osiągnięć Pink Floyd i całego rocka progresywnego. Cóż, zacznijmy od tego, że to nawet nie jest rock progresywny. David Gilmour nie miał ani ambicji, ani wystarczających umiejętności, by zaproponować coś więcej, niż melodyjny, radiowy pop rock. W porównaniu z "A Momentary Lapse of Reason" przynajmniej brzmienie jest mniej plastikowe, choć i tak zanadto wygładzone. Brzmienie współgra tu jednak z samymi kompozycjami. Na "The Division Bell" smętne, usypiające ballady ("Poles Apart", "A Great Day for Freedom", "Wearing the Inside Out") przeplatają się z żywszymi piosenkami o bardzo komercyjnym charakterze ("What Do You Want from Me?", "Keep Talking", czy okropny "Take It Back" kojarzący się z, za przeproszeniem, U2), a oba te podejścia łączy wyjątkowo banalny "Coming Back to Life". W kategorii mainstreamowego rocka jest to całkiem znośna, a

[Recenzja] Pink Floyd - "A Momentary Lapse of Reason" (1987)

Obraz
Roger Waters zawiesił działalność Pink Floyd po wydaniu "The Final Cut" i poświęcił się karierze solowej. Sytuację postanowił wykorzystać David Gilmour, który namówił Nicka Masona i Ricka Wrighta do wskrzeszenia zespołu. Sprzeciw Watersa, twierdzącego Pink Floyd to ja! , zakończony procesem o prawa do nazwy, niestety nic nie dał. Niestety, bo szybko stało się jasne, że nowe wcielenie zespołu ma niewiele, poza szyldem, wspólnego z jego wcześniejszą działalnością. To tak naprawdę solowa działalność Gilmoura, z minimalnym wkładem Masona i Wrighta (ten drugi zresztą początkowo był tylko współpracownikiem, a nie członkiem), których w nagraniach często wyręczali muzycy sesyjni - wśród których pojawili się m.in. uznani perkusiści Carmine Appice i Jim Keltner. "A Momentary Lapse of Reason", pierwszy album odrodzonego "Pink Floyd", dobitnie pokazuje, że Gilmour nie miał zamiaru kontynuować twórczych poszukiwań zespołu. Zamiast tego śmiało podąża w stronę ó

[Artykuł] Podsumowanie roku 2012

Obraz
Koniec roku to czas podsumowań. Pod względem muzycznym rok 2012 był dość przeciętny. Ukazało się tylko kilka naprawdę interesujących albumów, których ledwo starczyło na zapełnienie poniższej listy. W międzyczasie pojawiło się też wiele rozczarowań, jak solowe albumy Steve'a Harrisa (Iron Maiden) i Slasha, albo debiutancki longplay Storm Corrosion - projektu Stevena Wilsona (Porcupine Tree) i Mikaela Åkerfelda (Opeth). Na szczęście było też kilka miłych niespodzianek, jak długo oczekiwany i zaskakująco udany powrót Soundgarden, zupełnie niespodziewane odrodzenie grupy Angel Witch, albo wydanie nowej koncertówki przez Led Zeppelin. Jak wysoko znalazły się ich płyty w moim kompletnie subiektywnym rankingu? Najlepsze albumy 2012 roku (wersja 2012): 10. Black Country Communion - "Afterglow" Trzeci album supergrupy, składającej się z wokalisty/basisty Glenna Hughesa (ex-Deep Purple i Black Sabbath), perkusisty Jasona Bonhama (syna Johna Bonhama z Led Zeppelin), klawiszo

[Recenzja] Depeche Mode - "Sounds of the Universe" (2009)

Obraz
Pod względem brzmieniowym, "Sounds of te Universe" jeszcze bardziej od poprzedniego albumu nawiązuje do lat 80. To zasługa starych, analogowych syntezatorów, których zbieranie stało się nową pasją Martina Gore'a. Same kompozycje (w tym znów trzy napisane przez Dave'a Gahana, Christiana Eignera i Andrew Phillpotta: "Hole to Feed", "Come Back" i "Miles Away/The Truth Is") nie są jednak tak dobre i wyraziste melodycznie, jak to dawniej bywało. Pod tym względem "Sounds of te Universe" prezentuje się podobnie, jak "Playing the Angel" i "Exciter". Na szczęście, tym razem lepiej przyłożono się do ułożenia tracklisty - zamiast skupienia wszystkich najlepszych utworów na początku albumu, rozproszono je po całej płycie, dzięki czemu nieco mniej zauważalne są te słabsze momenty. Do tych najlepszych momentów z pewnością można zaliczyć podniosły otwieracz "In Chains", z wyjątkowo udaną melodią i ciekawymi

[Recenzja] Depeche Mode - "Playing the Angel" (2005)

Obraz
"Playing the Angel" to pierwszy album Depeche Mode, jaki poznawałem na bieżąco. Na przestrzeni lat kilkukrotnie zmieniałem opinię na jego temat, zawsze jednak daleko mi było do zachwytu. Longplay cierpi na podobny problem, co jego wydany cztery lata wcześniej poprzednik, "Exciter" - po obiecującym początku następuje wyraźny spadek poziomu. Trudno tu też o jakiekolwiek zaskoczenia. Jedyną nowością jest przełamanie kompozytorskiego monopolu Martina Gore'a - po raz pierwszy na albumie Depeche Mode znalazły się trzy utwory napisane przez Dave'a Gahana (z pomocą Christiana Eignera i Andrew Phillpotta) - "Suffer Well", "I Want It All" i "Nothing's Impossible". Wokalista najwyraźniej nabrał większej pewności siebie po wydaniu dwa lata wcześniej solowego debiutu "Paper Monsters". Jak wspomniałem, początek albumu jest naprawdę udany. Pierwszych pięć utworów (z których cztery zostały wydane na singlach) posiada ca

[Recenzja] Depeche Mode - "Remixes 81-04" (2004)

Obraz
Remiksy odgrywają bardzo istotną rolę w twórczości Depeche Mode. Początkowo w ich tworzenie zaangażowani byli przede wszystkim muzycy zespołu oraz ich najbliższe otoczenie, jak Daniel Milller, Mark "Flood" Ellis czy inni producenci. Z czasem coraz chętniej do przygotowywania alternatywnych wersji angażowano twórców z zewnątrz, często istotnych postaci sceny elektronicznej, jak DJ Shadow, Brian Eno, Underworld, Portishead czy LFO. Zaczęło się już na bardzo wczesnym etapie kariery, od zrobienia dłuższej wersji hitu "Just Can't Get Enough (Schizo Mix)", przeznaczonej na dwunastocalową wersję trzeciego singla grupy. Od tamtej pory ilość remiksów na małych płytkach tylko rosła, często do wręcz kuriozalnych rozmiarów. Do najbardziej dojmujących przykładów należy singiel "I Feel You", który w najbardziej obszernej wersji trwa kilka minut dłużej od promowanego nim albumu "Songs of Faith and Devotion". Przez lata uzbierało się zatem całkiem sporo tych

[Recenzja] Depeche Mode - "Exciter" (2001)

Obraz
"Exciter" rozpoczyna nowy etap działalności zespołu. Skład zespołu ostatecznie się ustabilizował, muzycy rozwiązali swoje osobiste problemy (Dave Gahan w końcu wyszedł z narkotykowego nałogu) i... spoczęli na laurach, coraz rzadziej wchodząc do studia i coraz rzadziej próbując czymś zaskoczyć. Choć "Exciter" powstawał w znacznie lepszej atmosferze, niż poprzedni w dyskografii "Ultra", efekt jest znacznie mniej ciekawy. Wbrew tytułowi, album w ogóle nie ekscytuje, za to mocno rozczarowuje. Choć początek tego nie zapowiada. Wręcz przeciwnie, przynosi kilka naprawdę niezłych utworów, jak przebojowy "Dream On" z dużą rolą gitary akustycznej, subtelny, bardzo zgrabny "Shine", lekko bluesowy "The Sweetest Condition", urocza ballada "When the Body Speaks" oparta na brzmieniu gitary i smyczków, czy ostrzejszy, pełen przesterowanej elektroniki "The Dead of Night". Gdyby zespół ograniczył się do tych pięciu

[Recenzja] Depeche Mode - "The Singles 86-98" (1998)

Obraz
"The Singles 86-98" to druga kompilacja singli Depeche Mode. Tym razem obejmująca dojrzały okres twórczości zespołu. Był to czas jego niezwykłej passy. Ukazało się wówczas pięć albumów studyjnych, z których każdy okazał się wielkim sukcesem komercyjnym. Moim zdaniem zupełnie zasłużenie, bo to po prostu świetna muzyka pop, zawierająca wszystko, co w takiej stylistyce niezbędne. "The Singles 86-98" to natomiast całkiem udane podsumowanie tego okresu. Muzycy lub przedstawiciele wytwórni zawsze bardzo trafnie wybierali materiał na single, dzięki czemu zawartość tej składanki trzyma wysoki poziom - nawet jeśli osobiście nie przepadam za "Condemnation" i "Little 15" - a co więcej, jest całkiem reprezentatywna dla tytułowego okresu. Oczywiście, są utwory, których mi tutaj brakuje, ale to głównie nagrania o mniejszym potencjale komercyjnym, więc całkowicie zrozumiałe było niewydanie ich na singlach. W sumie trafiło tu dwadzieścia jeden utworów, w

[Recenzja] Depeche Mode - "Ultra" (1997)

Obraz
Album "Ultra" powstawał w najtrudniejszym, najmroczniejszym okresie działalności Depeche Mode. Po wyczerpującej trasie promującej poprzedni longplay, "Songs of Faith and Devotion", zespół nieomal zakończył działalność. Skończyło się na odejściu Alana Wildera, depresji Andy'ego Fletchera i coraz poważniejszym uzależnieniu od narkotyków Dave'a Gahana, które w 1995 roku doprowadziło go do nieudanej próby samobójczej. Cała ta sytuacja odbiła się na charakterze tego albumu, który jest jednym z najmroczniejszych i zdecydowanie najsmutniejszym dziełem Depeche Mode. Ale jednocześnie jednym z najbardziej udanych. "Ultra" kontynuuje bardziej rockowy kierunek, w jakim zespół zmierzał od blisko dekady. Dużo tutaj brzmień gitarowych i prawdziwej perkusji (gościnnie zagrał tu m.in. Jaki Liebezeit z krautrockowego Can), choć oczywiście nie brakuje elektroniki. Jak zawsze, świetnie wypadają wszystkie single: agresywny "Barrel of a Gun", z ostrą

[Recenzja] Depeche Mode - "Songs of Faith and Devotion" (1993)

Obraz
Po sukcesie albumu "Violator" grupa zrobiła sobie kilkuletnią przerwę. W tym czasie Dave Gahan wyprowadził się do Stanów, gdzie zapuścił długie włosy, wpadł w narkotykowy nałóg, ale także - co najważniejsze - zafascynował się muzyką rockową, zwłaszcza popularnym wówczas grunge'em. Po ponownym spotkaniu muzyków, zaproponował grupie bardziej rockowy kierunek. Pomysł nie przypadł do gustu Martinowi Gore i Andy'emu Fletcherowi, jednak Gahan zyskał poparcie Alana Wildera. A ponieważ to właśnie on miał największy wpływ na brzmienie i aranżacje utworów, udało się przynajmniej częściowo zrealizować pomysł głównego wokalisty. Wilder postanowił nawet zagrać w kilku utworach na perkusji i gitarze basowej. Album zatytułowany "Songs of Faith and Devotion" jest jednak bardzo eklektyczny pod względem stylistycznym. Prawdziwie rockowy charakter mają tylko trzy utwory: ciężki "I Feel You", zbudowany na prostym, nieco bluesowym riffie; spokojniejszy "W

[Recenzja] Depeche Mode - "Violator" (1990)

Obraz
"Violator" to szczytowe osiągnięcie Depeche Mode. Zarówno pod względem komercyjnym, jak i - artystycznym. Muzycy doprowadzili swój styl i brzmienie do perfekcji (najsłodszej perfekcji, jak sugeruje tytuł jednego z utworów), łącząc mroczną elektronikę z większą niż kiedykolwiek wcześniej rolą tradycyjnych instrumentów. Martin Gore dostarczył natomiast zdecydowanie najlepszy zestaw kompozycji w całej swojej karierze. Album przyniósł aż cztery ogromnie popularne single, w tym maksymalnie ograne na wszelkie możliwe sposoby "Personal Jesus" i "Enjoy the Silence" (oba z wyjątkowo istotną rolą gitary), a także nieco mniej ograne, lecz nie ustępujące im pod względem przebojowości "Policy of Truth" (jeden z moich największych faworytów w całym dorobku grupy) i "World in My Eyes". Na singlu z pewnością doskonale sprawdziłby się także mocno elektroniczny i znów świetny melodycznie "Halo", ale muzycy porzucili plan wydania go n

[Recenzja] Depeche Mode - "101" (1989)

Obraz
"101" to pierwszy koncertowy album Depeche Mode. Znalazł się na nim zapis występu z 18 czerwca 1988 roku w Pasadenie (Kalifornia). Był to ostatni, sto pierwszy (stąd też i nazwa wydawnictwa) koncert w ramach trasy promującej album "Music for the Masses". Był to także największy dotychczasowy występ zespołu w roli headlinera, oglądany przez ponad 65 tysięcy widzów. Nie znaczy to jednak, że zespół cieszył się aż tak wielką popularnością w Stanach - koncert, a właściwie jednodniowy festiwal (na którym wystąpili m.in. także Wire i OMD), został zorganizowany przez rozgłośnię radiową KROQ z okazji jej dziesięciolecia i był bardzo mocno promowany. Za to jego efektem był znaczący wzrost popularności Depeche Mode, czego dowodem jest ogromny sukces wydanego w następnym roku singla "Personal Jesus". Na repertuar złożyło się dwadzieścia utworów (na winylowej wersji albumu zabrakło miejsca dla trzech z nich: "Sacred", "Nothing" i "A Ques

[Recenzja] Depeche Mode - "Music for the Masses" (1987)

Obraz
"Music for the Masses" to kolejny krok w rozwoju zespołu. Muzycy zaczęli powoli zwracać się w stronę bardziej rockowego brzmienia - w końcu wyraźniej słychać gitarę. Album okazał się następnym wielkim sukcesem komercyjnym. To jednak przede wszystkim zasługa trzech rewelacyjnych singli. "Never Let Me Down Again" stał się prawdziwym hymnem i obowiązkowym punktem każdego występu zespołu. Utwór posiada świetną melodię i bardzo bogate brzmienie, m.in. z wspamplowanymi dźwiękami orkiestry. Sam główny motyw składa się z pomysłowo przeplatających się partii gitary, pianina i elektroniki. Nie gorzej wypadają dwa pozostałe single: niesamowicie chwytliwy "Strangelove", z kolejnym świetnym motywem, oraz łączący dobrą melodię z mroczniejszym klimatem "Behind the Wheel". We Francji na singlu ukazał się także "Little 15" - ballada z niezłą melodią i partią wokalną Dave'a Gahana, ale też z nieco kiczowatym akompaniamentem wspamplowanych sm

[Recenzja] Depeche Mode - "Black Celebration" (1986)

Obraz
"Black Celebration" to początek nowego etapu działalności Depeche Mode. Może jeszcze nie ten całkiem dojrzały, ale słychać tu potężny skok jakościowy w porównaniu z wcześniejszymi wydawnictwami. Muzycy dopracowali do perfekcji swój dotychczasowy styl, całkowicie rezygnując z prostych klawiszowych melodyjek i infantylnego brzmienia, na rzecz kompozytorskiej dojrzałości i mrocznego klimatu. "Black Celebration" to album bardzo dopracowany, pełen ciekawie pomyślanych aranżacyjnych smaczków. I zarazem bardzo przemyślany, spójny, co dodatkowo podkreślone zostało przez płynne przejścia między poszczególnymi utworami. Zmiany słychać przede wszystkim na przykładzie trzech utworów wybranych do promocji albumu na singlach. W "Stripped" zwraca uwagę świetna, choć nieco smutna melodia, fajny klimat i pomysłowa aranżacja. A także napędzający utwór motoryczny motyw będący wsamplowanym odgłosem pracującego silnika. Mocne melodie charakteryzują także ładną balladę

[Recenzja] Depeche Mode - "The Singles 81-85" (1985)

Obraz
Depeche Mode to zespół przede wszystkim singlowy. Każdy album zespołu promowały średnio po trzy małe płytki, które przeważnie stawały się dużymi przebojami. Materiał towarzyszący tym hitom na płytach długogrających przeważnie nie prezentował się już tak udanie. Niewiele longplayów tej grupy broni się w całości. Nic zatem dziwnego, że dość szybko pojawił się pomysł na zebranie wszystkich singli na jednej składance. Wydawnictwo o wszystko mówiącym tytule "The Singles 81-85" ukazało się już cztery lata po płytowym debiucie. Pierwsza europejska edycja zawiera trzynaście utworów, co bynajmniej nie wyczerpuje tematu. Przez ograniczenia czasowe płyt winylowych trzeba było zrezygnować z części singlowych nagrań. Padło na faktycznie niezbyt udany, infantylny "The Meaning of Love", ale niestety także na zgrabną balladę "Somebody". Znajdziemy tu za to całkiem udany wybór kawałków z czterech pierwszych albumów grupy: "Speak & Spell" ("New Life&q